Um TR einu sinni enn

Pirrandi ad Tryggingastofnun skuli hafa stolid TR skammstofuninni, en hun hefur gilt um Taflfelag Reykjavikur fra 1900. En jaeja, eg get fullvissad menn um, ad hid original TR kemur hvergi naerri fjarsvikum laekna. Malid dautt

TR skortir tök á fjársvikum

Obrenovac einu sinni, einu sinni enn

 

Mánudagur

Æ, ég er nú meira muppetið. Ég hlýt að vera sleginn skákblindu. Ég tefldi í dag við alþjóðlegan meistara og kreisti hann smám saman í hans uppáhalds afbrigði, 2...Rc6 Drekanum, eftir að hann tefldi aðeins ónákvæmt í byrjuninni. En hann varðist vel og ég missti þolinmæðina og hann náði að jafna taflið. En ég rétti út kútnum og þegar hvorugur vildi halda áfram, var jafntefli samið. En ég sá ekki, að í lokastöðunni átti ég þrusuleik, sem hefði gefið mér amk einhverja vinningsmöguleika. Ég trúi varla að ég hafi ekki séð þetta. En jafntefli var svo sem ekki svo slæmt. Að minnsta kosti skárra en að tapa. En mér til varnar mætti segja, að ég var kominn í tímahrak...en samt! Algjör óþarfi. Þessa skák átti ég að vinna.

En jæja, góðar fréttir frá Robba. Hann fékk „sína stöðu“ í Benkö bragði og átti aldrei í neinum vandræðum. Hann innbyrti sigurinn án vandræða. Bara handavinna.

Jæja, en ég var svo gjörsamlega búinn að ég dreif mig í matinn og síðan beint upp á herbergi, eftir að hafa marghafnað boði læknisins um bjórdrykkju. Sumir láta sér ekki segjast og taka ekki nei-ið trúanlegt. Ég skreið upp í og teygði lúin bein. Ég held ég sé að verða of gamall fyrir svona átök, dag eftir dag. Robbi renndi við og fór síðan einn út á Internet kaffi, en ég steinlá og var að vakna, rétt eftir miðnætti, þegar þetta er skrifað. (P.s. ég náði ekki að sofna aftur fyrr en undir morgun; morkinn skákmaður þetta skiptið).

Þetta var alls ekki skemmtilegur dagur. Það var byrjað að rigna eldsnemma í morgun. Morgunrúnturinn okkar var frekar stuttur vegna rigningar, en við fórum aftur út eftir hádegismatinn og gengum tveir saman undir regnhlífinni hans Robba út á markað. Þar voru allar regnhlífar uppseldar, en við fundum regnhlíf þarna rétt hjá. Upp frá því var þetta skárra. Robbi fór síðan í rakstur, en ég fór upp á herbergi að þurrka fötin mín.

Þriðjudagur

Æ, ekki mjög skemmtileg byrjun á fögrum degi. Morgunmaturinn sökkaði feitt, t.d. var kaffið búið og djúsið líka! Og Omelettan sem við pöntuðum var bæði þurr og vond.

Við fengum okkur því stóran skammt af kaffi og ávaxtasafa á Internetkaffinu. Við fórum svo heim. Ég var kominn með einhverja flensu og vildi komast sem fyrst heim, enda er farið að kólna hérna. Síðan leið dagurinn, en þegar skákin var að fara að byrja, var ég í engu standi til að tefla. Og ekki hjálpaði til, að í hádeginu var matur, sem ég hef víst einskonar óþol fyrir en let hungrid hafa forgang. Niðurstaðan var því sú, að ég samdi bara stutt jafntefli við mótherja minn og fór upp á herbergi og uppí rúm. Hrikalega pirrandi, en ég hefði þurft að vinna til að eiga enn einhvern séns á alþjóðlegum áfanga.

Ég hélt síðan að mig væri að dreyma, þegar síminn á herberginu hringdi rúmri klukkustund síðar og maður kynnti sig á íslensku. Jú, Sinisa Kekic var kominn í heimsókn. Hann er alinn upp hér í Obrenovac og var kominn heim í frí. Faðir hans, sem er skákáhugamaður og teflir í litlum skákklúbbi eins og þúsundir annarra Serba, hafði komið að horfa á mótið og rekið augun í tvo Íslendinga. Hann hringdi því í Sinisa, sem kom með det samme. Gaman að spjalla við hann. Þetta lyfti mér aðeins upp, en þegar hann var farinn fór ég beint upp aftur og í rúmið. Robbi kom svo og sótti mig þegar hann var búinn að vinna Spanjólann og fengum við solid snitzel einu sinni enn. Við fórum síðan að horfa á Arsenal leikinn. En ekki byrjaði það vel, því Sevilla skoraði 2 mörk nánast strax og ég kom til leiks. En ég meikaði þetta ekki og fór upp á herbergi og undir „lak“ með meðfylgjandi Svíaferðum.

Nú er klukkan rúmlega sjö að morgni á miðvikudegi. Ég hef sofið eins og smákrakki og er aðeins skárri. En ekki lýst mér á kroppinn. Þreytandi að fá svona „týpíska“ flensu þegar síst skyldi. Ég er kominn í ullina, en mér er samt kalt og með hausverk. Ótrúlega þreytt. En vonandi verð ég orðinn betri í dag, þegar skákin hefst.

Í dag fáum við Robbi báðir stórmeistara. Ég fæ Ljuben Spassov frá Búlgaríu en Robbi einhvern stórmeistara frá einhverju nágrannalandinu, man ekki hvaða land það var.Við höfum báðir hvítt og ætlum auðvitað að tefla stíft til sigurs. Ég set þó þann fyrirvara, að ég verði orðinn eitthvað betri.

 

Jæja, over and out.

P.s. netid la nidri i morgun. Roar. En jaeja, eg tefldi vid stormeistara adan, og hann tefldi grimmt til jafnteflis fra byrjun. Hann hefur tvo system, annad thegar hann teflir vid stigalaga og lelegri skakmenn og annad gegn sterkari. Eg skodadi bara thad hvassara, sem eg kann reyndar vel, og var spenntur fyrir thvi ad fara a hann. En nei, hann tefldi hitt, stift til jafnteflis. Roar. Eg komst thvi ekkert afram og saettist a jafntefli. hann var greinilega anaegur med thad.

RObbi er enn ad tefla. Hann er med agaeta stodu gegn minu gamla uppahaldsafbrigdi i franskri vorn. Tefldi thad reyndar ekki alveg rett, en nogu vel. Eg trui ekki ad hann tapi thessu, en thad gaeti ordid erfitt ad vinna.

Muppets

Snillingarnir i SMAIS hafa nu aldeilis auglyst Istorrent. Ef vefurinn fer i loftid aftur, eru allar likur a, ad hann muni springa, nu thegar hann hefur fengid okeypis auglysingu upp a margar milljonir.

Istorrent telur lögbanni verða hnekkt

Torrent

Meiri muppetin thessir SMAIS gaurar. Their graeda ekkert a thessu. Afleidingin verdur su, ad menn sem hafa loadad haetta ad kaupa islenskt efni i motmaelaskyni. Malid dautt.

Hart barist um höfundarréttinn á torrent-síðum

Slobodjanar enn og aftur

 

Æjá, Slobodjanar einu sinni enn. Maður lærir seint. Ég vissi það, og Ivan vinur minn Martic hafði margítrekað það við mann: Serbarnir eru skelfilega underrated.

Serbía hefur farið mjög illa út úr breytingaskeiðinu. Þótt skákáhugi sé gríðarlegur hér í landinu, og hlutfallslega margfalt meiri en á Íslandi, er lítið um alvöru mót, rétt eins og var einnig reyndin á Íslandi. Ég man ekki hversu oft ég nöldraði og tuðaði á skákhorninu, yfirleitt fyrir daufum eyrum, um að skákin væri að deyja á Íslandi og þyrfti á alþjóðlegum skákmótum að halda til að lifa. Sumir voru reyndar sammála og skyndilega fóru menn að halda mót á báðar hendur. En Serbarnir eiga marga svona, en þeir ná ekki að fjármagna skákmót, alþjóðleg skákmót, nema einstaka sinnum. Það sagði mér reyndar Dragan Kotevski, sem er forseti Belgraðska skáksambandsins og tvífari Vlastimils Horts, eins og þýski Tékkinn leit út 1977.

En þess í stað er skáklífið hér í Serbíu neðanjarðar. Menn tefla í tíma og ótíma í klúbbum. Hér í Obrenovac er t.d. nokkuð stór skákklúbbur í áberandi húsi við aðal-hliðargötuna og göngum við Robbi framhjá honum á hverjum degi á leið í Internet-kaffihúsið. En enginn þeirra, sem við sjáum tefla inn um gluggann, tefla á alþjóðamótinu hér. Þarna tefla menn bara sér til skemmtunar.

En 214 keppendur eru með á Meistaramóti Belgrað, Trofej Beograda, sem nu er haldið í 20 skipti og má segja, að allir Serbarnir, sem ekki eru IM, séu verulega underrated, þ.e. séu í raun miklu sterkari en stigin segja til um. Ivan margtendurtekur þetta: „Be careful Snorri. We are very, very underrated.“

En ég er kominn með Húnsbragð í munninn og er farinn að tefla í skákstíl Björns Þorfinnssonar. Amk tefldi ég svoleiðis í dag. Mótherji minn teflir ofurpassívt og fæst varla til að leika mönnum framar en á 5. reitaröð með svörtu, nema þegar hann leikur 3...Rxe4 í Petroffsvorn. Og í dag lék hann Caro kann og ætlaði að halda sér fast. Ég nennti ekki að fá á mig 4...Rd7, svo ég hleypti þessu aðeins upp með 2.Rc3-d5 3.Df3, sem er byrjun sem ég myndi ekki láta sjást á ferilsskránni að öllu jöfnu. Nú skyldi tefla hvasst og „Húnslega“, sem felst í að tefla að nokkru leyti órökrétt, en hvasst og ógnandi og velja frekar fjörugasta leikinn en þann „besta“. Ég hleypti þessu því semsagt upp í tóma vitleysu, en merkilegt nokk, það sem ég hélt að væri rugl, reyndist merkilega gott.

Ég fór því bara „á‘ann“ og passívi Serbinn skalf og nötraði. Og þegar á reyndi hafði hann tvær leiðir; önnur hefði leitt út í stöðu, þar sem materialið var jafnt en ég var með yfirburðastöðu og taldi ég líklegt að ég myndi vinna þá stöðu frekar auðveldlega í endataflinu, þegar skipst hafði upp, því menn hans voru lokaðir inni. En þess í stað lék hann leik, sem virtist flottur, en þar beið hans týpískt Húnstrikk. Hann rataði á skástu leiðina og þá átti ég tvær vinningsleiðir. Að sjálfsögðu valdi þá flottari, en ekki hina sem ynni örugglega. En, roar eins og björninn segir, þá skaut hann skyndilega inn hrókeringu og skildi mann eftir í uppnámi. Ég fölnaði og sór þess að eið að lagfæra þetta í næstu skák! Ekkert kæruleysi góurinn.

Ég var semsagt manni yfir en hann fékk ógnvænleg miðborðspeð. Ég tefldi framhaldið aðeins ómarkvisst, en var alltaf með betra, en staðan var hættuleg. Svo fór tímahrakið að knýja á, sérstaklega hjá honum, og þá setti ég Húninn í gang aftur. Ég gat komist út í hróksendatafl peði yfir, en þó held ég að vinningsmöguleikar þar hafi verið takmarkaðir gegn bestu vörn, en ákvað að egna hann aðeins. Jú, hann gekk beint í „gildruna mína“, eins og Hildur Berglind hefði sagt, en fann bestu leiðina út og hefði með bestu taflmennsku (og með því að sjá 10 leikja einstigi í tímahrakinu) getað þvingað fram jafnteflislega stöðu, en lét trikka sig aftur!

Ég landaði því sigri og var lifandis skelfingar feginn að hafa náð að landa þessu. Ég átti þennan vinning þó fyllilega inni...ég hefði getað verið búinn með hann fyrir löngu. En þessi ungi maður (á sama aldri og ég!) hefur teflt vel í mótinu og gert 2 jafntefli við sterkari menn og unnið eina fram að þessu.

Robbi lenti hins vegar í Ml. Knezevic. Milorad Knezevic var einu sinni argasta jafnteflisvél í heimi, að vísu ásamt Ungverjanum Szekély. Þetta var á þeim tíma þegar ég fór að tefla fyrir alvöru. Knezevic þessi tefldi á Reykjavíkurmótinu 1984 held ég, eða 1986, eða c.a. um þetta leyti og gerði held ég jafntefli í flestum skákunum og kreisti vinning gegn sér minnimáttar. Þetta virðist fylgja nafninu, því Robbi komst ekkert áfram gegn Caro-kann vörn Knezevic yngra (sem getur vel verið sonur þess gamla) og var með töluvert verra, að eigin sögn, þegar pulsugerðarmaðurinn bauð jafntefli, sem Robbi þáði. Robbi var semsagt búinn eftir um klukkutíma taflmennsku. Óþolandi hvað þessir stigalágu Serbar eru góðir. En þeir eru stundum slakir í taktík og hefði Bjössi Ofurhúnn vísast lent í veislu, hefði hann komist með okkur á mótið, eins og lengi stóð til. Hann hefði trikkað þá á báðar hendur og farið létt með það.

En sem betur er enginn Szekely með í mótinu, hvorki yngri né eldri.

Ég fór síðan í mat, og fékk snitzel og kjötsúpu, að venju, að þessu sinn í vænni kantinum. Við fengum líka góðan mat í dag, amk miðað við standard hótelsins.

Jæja, við fórum smá rúnt fyrir hádegið, út kl. 9 og heim hálf tólf, með hálftíma stopp á Internet kaffihúsinu og smá stoppi í einstaka verslun, bara að skoða!

Ég hafði sofið merkilega vel og lengi í nótt, en Robbi bæði stutt og eitthvað morkið. Hann hafði m.a. fundið, þar sem hann lá uppí og var að klára að horfa á Fílamanninn, að forljót padda var að skríða eftir honum. Sú var snarlega aflífuð. Ég sá eina stóra og ógeðslega inni hjá mér í dag og setti yfir hana glas og eitthvað undir, og henti henni út med det samme. Og jafnframt raulaði ég fyrir munni mér á meðan: „Út með jólaköttinn. Hann á ekki lögheimili hér.“ Vonandi sé ég pöddugreyið aldrei aftur, en hún hefur vísast eitthvað hlutverk í lífskeðjunni.

Annars er það að frétta, að við Robbi erum búnir að eignast fjölda vina hérna, og einnig nokkra „góðkunningja“, eins og löggan myndi segja. Einn þeirra er kallinn sem fór svona rosalega í taugarnar á mér í gær. Hann er ágætis náungi inni við beinið, en kann bara ekki skákreglurnar nógu vel. Hann var á nálum í dag, því frammi á barnum var verið að sýna Cagliari og Milan í ítölsku Serie A. Staðan var um hríð 1-0 fyrir Cagliari, en hann hafði veðjað á sigur Milan, en getraunaveðmál eru þjóðaríþrótt hérna og alls staðar má sjá 1x2 búllur hér í Obrenovac. Ég veit ekki hvernig fór í leiknum, en hann brosti sínu breiðasta og sýndi allar þrjár tennurnar í efri gómnum (hinar höfðu Króatar tekið í stríðinu) þegar Milan jafnaði. Og hinir andstæðingar okkar Robba eru alltaf að reyna að troða bjór inn á okkur, bæði fyrir og eftir skák, og stundum í henni miðri, og margir fleiri. Pétur læknir, sem gerði jafntefli við Robba í 2. umferð, er þeirra aðgangsharðastur, en svona er lífið.

Jæja, við Robbi fórum upp á herbergið beint eftir matinn, rúmlega níu. Robbi ætlaði snemma að hátta, en ætlaði að glápa á einhverja mynd áður. Deginum lokið. Ég sofnaði smástund en fór niður um tíu. Ég fæ Milos Popovic IM (2419) á morgun með hvítu, en Robbi fær Ivica Pantic (2192), einn underrated Serbann enn, með svörtu.

Milos þessi hefur fáar skákir í gagnagrunninum, sem er merkilegt miðað við að vera IM (alþjóðlegur meistari), en mér sýnist hann tefla 2...Rc6 Drekann og Chigorin afbrigðið gegn 1.e4. Jæja, ætli ég reyni ekki að brugga honum einhver launráð í kvöld og fyrramálið, og sjá svo til. En þessi strákur er víst mjög góður, er mér sagt. Nú er að duga eða drepast. Sigur á morgun yrði kærkominn og yrði ég þá í góðri stöðu. En það getur allt gerst í skák. En ég ætla ekki að fara niður baráttulaust...eins og Pétur W. sagði: „...hvernig sem fer, ekki stendur á mér, ég kominn er í gamla formið...“. Og vonandi heldur það áfram.


Dobre, dobre.

 

 

Obrenovac einu sinni enn

 

 

 

Jæja, þá er kominn sunnudagsmorgunn í Obrenovac. Roar, ég tapaði fyrir serbneska stórmeistaranum Dusan Rajkovic (2522) í gær, en Robbi vann þriðja „Slobodjaninn“ (2097) í gær og var meðal þeirra allra síðustu til að klára, því kallinn tefldi fram í rauðann dauðann, eins og þeir gera hér jafnan. Það er eins og H. B. hefði verið að kenna hér skák í Skákfélagi miðaldra og eldri borgara. En á borðinu við hliðina á mér sigraði Ivan Martic, hinn geðþekki vinur vor, búlgarska stórmeistarann Radulski glæsilega með hvítu í Chigorin afbrigðinu í spænskum leik. Glæsilega teflt hjá stráknum, sem ætlar að endurtaka leikinn og taka okkur Robba í skoðunarferð um Belgrað á frídegi okkar eftir mót. Þessi drengur er algjör perla og talar frábæra ensku, enda stundar hann enskunám í Belgrað háskóla, ef ég man rétt, og kennir ensku í hjáverkum.

Ég er óánægður með asann í mér. Ég lenti í dálitlum ógöngum í byrjuninni, tapaði tempói með þvi að rugla saman varíöntum, en klóraði mig snyrtilega út úr þeim og var kominn með solid stöðu með skiptamunsfórn, sem hann því miður tók ekki. En þá varð ég aðeins of ákafur að vinna karlinn (við gerðum jafntefli í fyrra) og fór í ótímabærar sóknaraðgerðir, í stað þess að valda mitt lið og bíða betri tíma. En mér tókst þó a.m.k. að tefla frísklega og hugmyndaríkt, a la Bjössi Ofurhúnn, en teygði mig aðeins of langt. Skákin var þó lengst af umsetin áhorfendum, sem hópuðust að borðinu, svo stundum lá við að maður kæmist ekki að sjálfur. Og þegar við stúderuðum skákina eftir á (já, ég mæli með að Dusan Rajkovic verði boðið á næsta Reykjavík open; þetta er sennilega einn frábærasti skákmaður Austur-Evrópu; ótrúlega skemmtilegur, kurteis og þægilegur og hefur ekkert stórmeistaramikilmennskubrjálæði) þyrptust menn að. Þar fékk ég merkilegt comment á lélegri ensku: „You play like Tal...but not as good.“

Robbi hafði líka svart og tefldi mótherjinn eins morkið og hægt var. Ég meina, í samanburði má segja að Jón Árni Halldórsson, hinn ágæti bókasafnsfræðingur úr Fjölni, sé grimmur sóknarskákmaður. Ljúflingurinn Jón er þekktasti jafnteflisskákmaður landsins og vegna þeirrar hneigðar hans og sósíalískra lífsskoðana, kom Hrafn Jökulsson nýlega með þá skilgreiningu, að í stað „Frelsi, jafnrétti bræðralag“, boði Jón „Frelsi, jafntefli, bræðralag“. Ergo, það er hægt að vinna svona menn með svörtu, en menn þurfa að hafa verulega fyrir hlutunum.

Robbi þurfti því að hafa fyrir sigrinum, en þetta hafðist að lokum eftir manúveringar. Og ég fylgdist með í 1,5 klst, gjörsamlega að drepast úr hungri, þar sem Robbi kreisti gaurinn glæsilega, og þrátt fyrir að Serbinn næði að verjast ótrúlega vel og lengi, var þetta bara spurning um hvenær, en ekki hvort, en rúmri klst. áður en skákinni lauk laumaðist Robbi fram til að hvíla hugann og glotti þegar ég gekk hjá: „Ég er meðann“, og vitnaði í meistara Tété.

Nú, laugardagskvöld í Obrenovac og partí niðrí diskóteki / næturklúbbi staðarins. Músíkin glumdi, en við Robbi fórum bara út í Internetkaffi, fengum okkur hinn venjulega skammt, stoppuðum í kaupmanninum á horninu á leiðinni heim og gengum beint framhjá diskótekinu. Hvorugur okkar hafði neinn áhuga á að kíkja þar inn. „Æ, maður er orðinn gamall og lúinn“, sagði Robbi og nuddaði á sér andlitið, þar sem skeggbroddar eru byrjaðir að gægjast fram að nýju eftir raksturinn á miðvikudaginn. „En ég fer í rakstur á mánudaginn, ekki spurning“. Ég kinkaði kolli. Slaka á bara.

Við fórum semsagt upp á herbergi um hálf ellefu til ellefu. Man ekki alveg hvað klukkan var. Við höfðum keypt nokkra solid DVD diska fyrr um daginn og Robbi vildi fara upp á herbergi að klára Fílamanninn. Klukkutíma áður hafði allt verið morandi af fólki á hótelinu, á hótelbarnum fyrir utan skáksalinn, en nú voru þar aðeins nokkrir gamlir kallar að horfa á sjónvarpið og skáksysturnar, sem höfðu víst tékkað smástund á diskótekinu og misst af bussinum niðrí Belgrað. „Það kostar“, eins og Stonestone markaðsstjóri hefði sagt. Leigubíll niðrí Belgrað er rándýr, það höfðum við Robbi reynt í fyrra.

Hótelið

Hótel Obrenovac er tveggja stjöru hótel, „gamalt sovéthótel“, eins og maður kallar það. Það segir allt sem segja þarf. Við höfum þó bæði kapalsjónvarp og ísskáp á víðáttumiklum herbergjunum, stóra skápa og stórt rúm, sem maður getur legið í á hvaða kant sem er. En þar er ekkert nýtt; við vorum með sömu herbergi í fyrra.

Við fáum fullt fæði, innifalið í herberginu, en það er stundum þreytt. Þjónarnir tala eiginlega enga ensku og því er stundum erfitt að panta. Við fáum kjötsúpu í hvert mál, mismunandi blæbrigði þó, og erum eiginlega ánægðir með það, því súpan er góð og hellingur af brauði með. Súpan er þó amk betri en núðlusúpan sem maður fékk oftar en ekki í fyrra og hittiðfyrra. Og síðan er jafnan snitzel í matinn, með ýmsum afbrigðum þó (amk þremur), en það fáum við okkur jafnan, því við vitum að við fáum þá amk ekki flugferð til Svíþjóðar af matnum, eins og jafnan gerðist í fyrra og gerðist nú í gær, eftir litla kjúllann. Og þegar þjónninn kemur til okkar og heldur framboðsræðu á serbnesku yppum við bara öxlum og svörum: „Snitzel“? Málið dautt. En stundum spyrja þeir ekki, heldur koma bara með eitthvað.

Við fengum lambakjöt óspurðir í hádeginu í dag, og ógeðslega morkið gúllas í gær. Þannig að þetta er ekki algjört snitzel ævintýri. Annars er ég nokkuð sáttur við snitzelið, en þá kemur mér í huga gamall vinur, íslenskur af þýskum ættum. Af einhverjum ástæðum fórum við strákarnir að kalla hann Fritz Snitzel, en jæja.

En hótelið er þó alveg ágætt miðað við prísinn. En hér gæti Þorgrímur Þráinsson aldrei funkerað, því hér má reykja alls staðar, nema í lyftunni og inni í skáksalnum. Og Siggi Hall fengi sjokk við að sjá matseðilinn og myndi vísast frekar fara í föstu en að láta það spyrjast út að hafa borðað á hótelinu. Maturinn er semsagt hvorki flottur né góður, en maður nær að seðja sárasta hungrið, og hér er maður eiginlega alltaf svangur, enda brennir maður slatta á þessum gönguferðum okkar.

Obrenovac borg

Obrenovac borg liggur norður af Belgrað, c.a. 30 km frá miðborginni. Bærinn hýsir m.a. raforkuver Belgrað svæðisins, en það var að hluta til sprengt upp, eins og frægt var, í loftárás NATO fyrir tæpum áratug. En annars starfa held ég flestir borgarbúar við einhverja smáiðju, vinna í Belgrað eða eru opinberir starfsmenn. Að vísu er hér nokkuð atvinnuleysi, en það er algengt í A-Evrópu nú til dags. Og það besta er, amk fyrir einhleypa karlmenn, að hér eru 99% stúlkna á aldrinum 18-40, mjög eða frekar spengilegar. Offita er hér semsagt óþekkt vandamál, amk á þessum aldri. En málin standa öðruvísi í Belgrað borg sjálfri.

Hér eru engar stórverslanir. Allar verslanir eru litlar, flestar bara nokkrir fermetrar að stærð og oft sérhæfðar. Og sumt stendur oftar til boða en annað. Af hverjum sex verslunarhúsum eru c.a.

ein hárgreiðslustofa / rakarastofa
eitt apótek
ein skóbúð
ein „allskonarbúð“
eitt kaffihús, 1x2 tippunarstaður eða litlar sjoppur
og síðan ein sérverslun, t.d. með föt eða rafmagnstæki eða annað.

Obrenovac er svona dæmigerð a-evrópsk borg, með um eða yfir 100.000 íbúa. Göturnar mætti þrífa oftar og svoldið shabby umhverfi er hér allsráðandi, ekki síst utan vega. Til dæmis þykir greinilega mikill sómi af ljótu veggjakroti, sem er alls staðar, og moldardrulla er víða, og rusl má víða sjá á götum, en mun minna en í fyrra. Ég efast annars um, að hreinsunardeild borgarinnar sé skipuð nægjanlega mörgum starfsmönnum. Og hér er líka töluverð mengun, eins og Robbi sagði spekingslega í gær: „Maður bætir bara loftið með því að losa nokkrar solid gastegundir.“ En við eigum líka eftir að fara á mót í Síberíu.

Ok, ég er kannski að ýkja aðeins, en hér mætti amk vera hreinna.

Obrenovac er alls ekki túristaborg. Hér er eiginlega ekkert að sjá og skoða. Borgin var stofnuð og nefnd í höfuðið á einhverjum fursta, sem barðist af hörku við Tyrki einmitt á þessum stað. Það er einna helst fortíðin sem er heillandi við staðinn...og e.t.v. framtíðin. En hér er þó reyndar töluverður uppgangur.

Það er þó kostur við borgina, að hér er flest allt mun ódýrara en heima, og jafnvel ódýrara en í Belgrað. Klipping kostar minna en lítill kaffi og mineral vatn, og margt er nokkuð ódýrt, en innfluttur varningur oft á tíðum næstum því eins dýr og heima, t.d. hefur Gillette rakblaðapakki hækkað og er orðinn svipaður að verði og heima. Það er næstum því ódýrara að sleppa þvi að raka sig sjálfur og fara bara út á næsta horn til frizörsins 2-3 sinnum í viku.

Hér er forláta útimarkaður, en hann var miklu betri í hittiðfyrra en nú og í fyrra. Þá voru margskonar fataverslanir þarna og margar „allskonar búðir“, en nú er stærstur hluti markaðarins undirlagður af mat og slíku. Ég var ekki ánægður með skiptin. Og skóburstarinn, sem reyndi að okra eftirminnilega á mér í fyrra, er hvergi sjáaanlegur.

Að lokum

Þrátt fyrir að borgin og hótelið hafi ákveðna ágalla, verð ég að segja að mér líkar ágætlega hérna. Annars væri ég ekki að koma hér þriðja árið í röð. Og mótið er þrælsterkt. Allskonar gaukar, sem eiga að vera auðveld bráð, tefla merkilega vel. Hér eru því engir auðveldir punktar, jafnvel ekki gamlir kallar um sjötugt, sem tefla af reynslu og þrótti. Skákáhugi hér er gríðarlegur, miklu meiri en heima. Og mér skilst að í morgun hafi ég komið í einhverju dagblaði í Belgrað og var mér sagt að fréttin yrði c.a. svona: „Á öðru borði sigraði Dusan Rajkovic hinn sterka íslenska meistara, Bergsson.“ Ég vona að frægðin stígi mér ekki til höfuðs. Og ekki ætti að vanta myndir, en sæta stelpan sem er að vinna við mótið smellti af manni einhverjum myndum þarna í gær. En vísast hefur hún bara vilja eiga þær sjálf!?

Íslendingar eru vinsælir hér. Annars vegar helgast það af góðum kynnum, en mér skilst að tvö síðustu ár höfum skilið eftir okkur gott orðspor, en sumir V-Evrópubúar aðrir hafa verið með stæla, nöldur og leiðindi í gegnum tíðina. Einnig helgast það af því, að Ísland bjargaði Fischer, sem er í miklum metum hér í Serbíu.

Vegna þessa njótum við ákveðinna forréttinda hér. Við fengum bestu herbergin á hótelinu, svo eitthvað sé nefnt. Og á Internetkaffinu þurfa menn að víkja úr tölvunni (og gera það merkilega glaðir) þegar við komum. „Islandi“ heyrir maður bara og allir brosa. Og annar hver maður í mótinu hefur reynt að bjóða okkur Robba upp á bjór á barnum, stundum fyrir skák, og jafnvel á meðan á skák stendur og eftir skák þurfum við að forða okkur hið snarasta í mat og síðan upp á herbergi, til að losna við bjórdrykkjubónorð.

En að lokum; leikir í gær. Liðin okkar Robba unnu; Arsenal vann Wigan og Liverpool vann einhverja. Og Man Utd tapaði fyrir Bolton. Ágætis úrslit út frá stöðunni í deildinni. Mínir menn í Arsenal eru með þriggja stiga forystu og leik til góða á næsta lið. Koma svo drengir.

 

Að lokum; hér hafa óvenju fá nýyrði litið dagsins ljós og fá merkileg kvót fæðst. Sennilega söknum við Rúnars Berg, sem er, ásamt Bjössa Ofurhúni og StoneStone, færasti nýyrðasmiður í heimi skákmanna. Þau helstu eru:

„Hvalur sjálfur“ – en „hvala“ (sbr. hvala.blog.is) merkir „takk“ á serbó-króatísku, en þetta nýyrði merkir semsagt „sömuleiðis“ eða „velkomið“ og vall út óvart.

„Solid sjálfur“ fæddist þegar við fórum á markaðinn og einhver sölumaður hrópaði „solide, solide, solide.“

„Sænskt skáktímarit“ – þetta þarf varla að útskýra fyrir lesendum þessa bloggs, en til útskýringar, just in case, merkir þetta „salernisrúlla“.


„Humar“ – snitzel

„Landsliðsmennirnir“ – litlu, ógeðslegu pöddurnar sem stundum skríða inn á herbergin, skríða þar um en gera ekkert gagn og bíða eftir því að einhver kremji sig.

„Fransmenn“ – Serbar sem kunna ekkert annað mál en serbó-króatísku.

Á miðað við nýyrðaflauminn hér á síðasta ári, er þetta rýr uppskera.

En jæja, adios amigos

 

Au revoir

Obrenovac 4 pistill = svona eiginlega

Afsakid. Netid la nidri i morgun og her kemur thessi tho seint se.

 

2. umferð í Belgrade Trophy

Jæja, 2. umferð er búin. Og hvílík steypa. Í annað skiptið í röð fengum við underrated Serba, þ.e. gaura sem eru sterkari skákmenn en stigin segja til um.

Ég fékk Serba með 2133. Hann hafði bara sex skákir í gagnagrunninum, en ég veðjaði á að hann myndi tefla ákveðið afbrigði. Ég tékkaði á því smástund, fann solid nýjung með hjálp tölvuheila og fór svo bara að leggja mig fyrir skákina. Ég mætti alls ekki nógu vel undirbúinn, en lét vaða. Hann var greinilega vel undirbúinn og tefldi teoríuna rétt, uns ég skellti á hann nýjunginni “minni“! Koma svo. Hann hefði getað komist út í verra endatafl (sem ég hefði unnið!), en fann ekki besta leikinn, sem var ekki svo auðveldur að finna. Ég vélaði því af honum mann, en í staðinn fékk hann rosalega sókn, því kóngurinn minn var fastur á miðborinu og mennirnir hans voru virkir.

En ég varðist vel. Hann var ekki vel að sér í reglunum, og stundum kom fyrir að hann lék tvisvar áður en hann skrifaði leikina. Það er auðvitað stranglega bannað. En síðan gerðist það, að crucical staðan kom upp, þar sem ég þurfti að velja um nokkra leiki og ég gat ekki séð fyrir víst, hvaða leikur væri bestur. En þá, eftir að ég hafði hugsað um möguleika í meira en tíu mínútur, bauð hann skyndilega jafntefli og braut þarmeð einbeitinguna hjá mér. Það er stranglega bannað í þessari aðstöðu. Hann verður að bjóða á sínum tíma eða um leið og hann leikur. Stundum liða nokkrar sekúndur og menn gera sjaldan mál út af því. En þarna voru 10 mínútur komnar og rúmlega það. Þar að auki er ég 150 stigum hærri, manni yfir og greinilega með vænlegra tafl. Menn bjóða ekki jafntefli í svona stöðum. Þetta er eins og diving í fótboltanum, jafnvel verra. Þetta er argasti dónaskapur og gjörsamlega á skjön við skákreglur. Ég kallaði á skákstjóra, en tapaði dýrmætum mínútum á meðan skákstjórarnir reyndu að finna út úr þessu, því klukkan var biluð og var ekki hægt að stoppa hana!

Og ég hélt áfram að tapa tíma og nú fór ég að leggjast í þunga þanka. Ég fann sómasamlega leið; valdi á milli tveggja. Báðar voru shaky en litu vel út, en ég valdi þann verri, en hvorugur okkar sá magnaðar fórnir, sem hefðu leitt til þráskákar. En síðan losnaði ég ekki úr klípunni og var klaufi að eyða of miklum tíma í leiki sem voru eiginlega þvingaðir. Síðan vaknaði ég upp, eftir 28 eða 29 leik minn (tímamörkin eru 2 klst á 40 leiki og hálftími til að klára) og sá ég að þá átti ég aðeins mínútu eftir á amk 11 leiki. Og staðan var ennþá flókin og erfið viðfangs. En þá fór ég að tefla vel, lék alltaf samstundis, þ.e. um leið og andstæðingurin hafði ýtt á klukkuna. Og þegar ég náði 40 leikja markinu, var ég hróki yfir og átti enn 1 mínútu eftir! Stefán Kristjánsson hefði ekki gert betur! Gömlu hraðskákartaktarnir voru þá til staðar þegar á reyndi. Eftir skákina, þegar ég tékkaði á Rybkunni (tölvuheilanum), sá ég að ég hafði á undraverðan hátt leikið besta leiknum langoftast, eða leik sem var samasem eins góður, nema einu sinni, þá lék ég aðeins ónákvæmt og vissi það strax. En ég var samt með yfirburðastöðu og hann fann ekki besta svarið.

Ég vann semsagt skákina. Mótherji minn, sem hafði hagað sér „óíþróttamannslega“, baðst nú afsökunar og þegar svo er, er málið dautt í mínum huga. Ég sem hafði ekki ætlað að taka í höndina á honum við skákarlok og sýna honum þar með hvað mér fannst um hann (hann hafði m.a. tuðað og nöldrað þegar ég kallaði á skákstjóra og verið með stæla), en lét til leiðast og rétti fram spaðann. Óþarfi fyrir mig að sýna honum slíka framkomu, þó hann hefði átt hana skilda. Ég ætlaði ekki að leggjast á sama lága skítaplanið og hann. Og þá baðst hann afsökunar og vildi bjóða mér á barinn. Ég afþakkaði það reyndar, vildi fara að koma mér í matinn. Maður var orðinn gjörsamlega glorhungraður og dauðþreyttur. En þá kom andstæðingur Robba til sögunnar.

 

Robbi lenti í „serbneska varíantnum“, þ.e. sá sem hefur hvítt þarf að skaffa borð og klukku, amk þeir sem eru aftar en 40 borð. Jú, þetta var þekkt hjá okkur,og höfðum við Siggi Inga báðir lent í að fá nokkrar mínútur dregnar af okkur á sama móti 2005. En Robbi missti núna semsagt 10 mínútur. Sekt! Roar.

Robbi fékk eiginlega unniðúr byrjuninni, sem mótherjinn tefldi eins og argasta muppet. En síðan fór hann að tefla vel og fann bestu leikina. Robbi kom sér í tímahrakog þá fór að halla á hliðina. Og það sem verra var. Mótherji hans bauð honum ÞRISVAR jafntefli á tíma Robba. Þeir virðast ekki kunna skákreglurnar, kallarnir í Serbíu. En þetta var eins og hjá mér í gær; maðurinn var kominn yfir miðjan aldur svo Robbi gerði ekkert í málinu. Náunginn var samt ágætur, læknir frá útborg Belgrað, og reyndi að tala við okkur eftirá á blöndu af ensku, þýsku og leikrænum tilburðum.

En síðan kom ég fram frá minni skák og þá hafði andstæðingur minn þegar beðið Robba afsökunar á hegðun sinni við mig. Hann vildi aftur bjóða mér bjór, en ég neitaði pent. Ég ræddi þó við náungann og kom þá í ljós, að hann er Serbi frá Króatíu og hafði lent í stríðinu. Faðir hans var herforingi í stríðinu (í her Serba í Króatíu) og hann var sjálfur bardagamaður á þeim tíma. Þeir urðu síðan að flýja til Serbíu. Úff, fáir eru betri hermenn í skæruhernaði en Serbar. Eins gott að ég þáði afsökunarbeiðni hans með brosi í stað þess að taka A/G á þetta og vera í fýlu næstu misserin.

Regla nr.1 : aldrei að móðga serbneska skæruleiða og RB. Báðir eru margra manna makar!

En jæja, ég er kominn með 2 vinninga af 2 mögulegum, en Robba hefur gengið illa, er með 1/2.

En við höfum báðir solid skor á Svíann, sem því miður hefur verið duglegur að skora á okkur í einvígi. En þar sem okkur er bara úthlutað einu sænsku skáktímariti á dag, fórum við út í búð og keyptum okkur aukatímarit. Hvorugur okkar lagði í að útskýra fyrir kerlingunni í lobbíinu hvað okkur vanhagaði um, enda talar hun enga ensku. „Okkar maður“, lobbíkallinn sem mundi vel eftir okkur og heilsar alltaf með miklum fögnuði, var farinn heim. Hann talar ágæta ensku. En babúskan skilur ekki einu sinni „food ticket“, en fattar „essen“.

En kvöldmaturinn: jújú, kjötsúpa, eins og í hverri máltíð hingað til (en í 3 útgáfum) og Snitzel enn eitt skiptið, að þessu sinni með kartöflumús. Jæja, gat verið verra. Maður veit þá amk hvað maður er að borða. Það vissum við ekki alltaf í fyrra! Og síðan var chillað á herberginu. Ég lagði mig eftir skákina og matinn, gjörsamlega búinn. Vakti smástund (og fór niður að tékka á pörun næstu umferðar) en steinlá aftur, gjörsamlega örmagna. Robbi hafði tekið sama varíant og var kominn í bælið með solid kvikmynd í tölvunni, snakk og gos. Stundum kostar að vera orðinn „gamall“ og „lúinn“. Maður fer þá bara fyrr í bælið en ella.

3. umferð á morgun. Deja vu. Dusan Rajkovic með svörtu, eins og í 2. umferð í fyrra. Stórmeistari með vel yfir 2500. Robbi fær local gauk með 2097. Áfram Ísland.


Morgunn, 24. nóvember.

Jæja, ég vaknaði snemma, eins og venjulega, en lagði mig aftur og fór framúr um sexleytið. Ég var ubermorkinn, enda hafði ég gleymt að loka „svala“ hurðinni og hafði greinilega fengið smá kælingu undir þunnu lakinu. Ég dreif mig því niður í morgunmat...og hafði með mér bók að lesa. En ekki var nú mikið bragð af Omellettunni.

Planið er að fara niður í brekkið um 8.45 og taka síðan morgunrúntinn. Veðrið verður víst ágætt í dag, en akkúrat núna er frekar kalt (c.a. 5 stiga hiti, en enginn vindur). Vel getur verið að við tökum rakstur hjá babúsku-rakaranum, eða reynum að finna búð sem selur DVD myndir og músík á öðru máli en serbnesku. Robbi er búinn með sínar myndir, en ég hafði keypt mér bandaríska gamanþætti á Heathrow og því vel birgur af afslöppunarmateriali.

Ég er annars ekki sérlega bjartsýnn fyrir daginn. Maður finnur þegar maður er ekki að meika það, líkamlega. Ég er enn dauðþreyttur eftir skákina í gær og hálf domm. En vonandi hressist maður við morgunrúntinn. Mótherjinn er heldur ekkert lamb að leika sér við. Stórmeistari með yfir 2500, gamalreyndur í hettunni með gríðarlega reynslu. Hann var þegar orðinn meistari í fremstu röð árið áður en ég fæddist og hefur haldið styrk sínum merkilega vel. Í fyrra plataði ég hann í byrjunni (eins og oft gerist!) og sömdum við jafntefli eftir c.a. 15 leiki. Ég tel að hann vilji refsa mér fyrir það núna.

Jæja, þá er það bara sportþrennan, steinefnapakkinn, orkudrykkurinn, solid nýkreistur orange djús á internetkaffihúsinu og aukasturta fyrir skák. Maður hlýtur að hressast við þetta.

p.s. Eg vard of bradur, eftir ad hafa snuid adeins a GMinn a hans heimavelli, og aetladi bara ad takann strax. Og tapadi audvitad. Robbi vann seigan Slobodjan === underrated Serbar eru her eftir kalladir Slobodjan.

Obrenovac, Serbía 1. til 3. pistill

 
Jæja, þá er að prófa þetta einu sinni enn. Pistill frá skákmóti erlendis. Ég ætlaði ekki að skrifa neitt núna, af ástæðum sem a.m.k. skákmenn og tryggir lesendur þessa bloggs ættu að þekkja. En ég er skrítin skrúfa. Maður lærir aldrei af reynslunni .

Þetta er sjötta skiptið, sem ég fer út á skákmót á síðustu 13 mánuðum, rúmlega. Fyrst var það Evrópumót félagsliða í október 2006, síðan Serbía í fyrra, Prag í janúar, Lúxemborg í júlí, EM félagsliða 2007, og nú aftur Serbía.

Í öllum þessum ferðum hefur Róbert Lagerman (Harðarson) verið með. Við fórum þar af einir til Serbíu og Prag, og nú til Serbíu aftur.

Það er mjög gott að fara út með Robba, a.k.a. Bigtime, eins og hann hefur verið kallaður í fjölda ára. Rúnar Berg þýddi þetta sem „Stóritími“ í Lúx í sumar. Það orð hefur lifað af mánuðina og mun vonandi lifa áfram.

En jæja, ég fór niðrá BSÍ að morgni þriðjudags og tók flæbussinn út á völl. Þar hitti ég Robba, sem hafði gist hjá systur sinni í Reykjanesbæ þá um nóttina. Þetta var rólegt og þægilegt eins og venjulega.

Og eftir leiðinlega ferð, með meðfylgjandi töfum og andstyggilegri kaldri samloku í serbnesku vélinni, komum við til Serbíu og vorum sóttir af erindrekum mótshaldara, en hann hafði greinilega bara mitt nafn og kallaði okkur Mr. Bergsson og Mr. Snorr. Við komum síðan á Hótel Obrenovac. Allt var eins og síðast. Við fengum jafnvel sömu herbergin og á síðasta ári, tvö bestu single herbergin á staðnum. Og eins og síðast fékk Robbi stóra herbergið, en það minna. Hann er ekki kallaður „Stóritími“ fyrir ekkert. Og hann fékk svalirnar. En ég fékk CNN og Sky og BBC í kapalkerfinu, en helmingurinn af hans stöðvum eru arabískar stöðvar, sumar frekar vafasamar.

Það sem helst hafði breyst frá því síðast var, að úti var snjór og hitinn við frostmark, en síðast var hiti og ljúft. Snjóinn er reyndar að taka upp, en aðeins veðrið annars svipað og heima, nema ENGINN VINDUR! Solid.

Við erum hér einn dag í hvíld fyrir mótið og ekki veitir af. Ég var a.m.k. gjörsamlega örmagna þegar ég kom út. Maður var alveg að leka niður, eftir erfiðar og langar tarnir upp á síðkastið.

 

Það góða við veðrið er, að nú er minna um skordýr, t.d. þessa ógeðslegu, brúnu, serbnesku kakkalakka. Ég fann reyndar tvo staka og eina vísitölufjölskyldu á borðinu mínu þegar ég kom í herbergið, en var fljótur að afgreiða þá. Ég held að þeir hafi flúið veðrið og þeir sem flúðu í tíma hafi þegar komið sér fyrir inni, en aðrir dauðir. Því vonast ég til að finna ekki fleiri slíka hér.

En jæja, við vorum báðir þreyttir eftir ferðalagið og komum okkur fyrir á herberginu um 10 leytið. Ég slappaði af fyrir framan gamanþætti, sem ég hafði keypt á Heathrow. Ég sofnaði síðan eins og barn og svaf eins og steinn til rúmlega fimm. Þá dúllaði ég mér aðeins og bankaði hjá Stóratíma rúmlega níu. Hann var þá nývaknaður og kominn úr sturtunni. Við fórum niður í morgumat, sem var hinn sami og venjulega:

Kaffi, djús, egg og skinka, og meðfylgjandi aukahlutir.

Maturinn fór illa í okkur síðast. Þegar við borðuðum kvöldmat kvöldið við komuna sögðum við: a) annað hvort núðlusúpa eða kjötsúpa, b) snitzel, annað hvort Serbian eða Vínar.

Ok, það var kjötsúpa þá fyrsta kvöldið og Serbian snitzel, og í hádeginu í dag var sama kjötsúpan og síðan Vínarsnitzel sem ég pantaði frekar en eitthvað sem ég vissi ekki hvað var. En þetta var annars ágætt og við báðir saddir og ánægðir.

 

Við fórum í okkar hefðbundna göngutúr, en aðeins lengri. Fórum út um 10 og komum heim um 14. Stoppuðum á Internet-kaffinu hjá ofurskutlunum, fórum á markaðinn og eftir „Laugavegnum“, rúntuðum síðan um, fórum í apótek, osfrv.

Við slökum nú af til klukkan fjögur, en þegar þetta er skrifað á fartölvuna mína er klukkan akkúrat 15.00.

Um fjögurleytið ætlum við út aftur, en bara í stutta gönguferð eftir Laugaveginum. Robbi ætlar að fá sér inniskó og eitthvað smotterí (og við þurfum að heimsækja hraðbankann aftur! - við tókum út svo lítið á flugvellinum). Ég held að ég sé kominn með allt sem ég þarf, amk í bili.

En jæja. Planið er að fara semsagt út kl. 16.00, vera komnir heim rúmlega 18.00 og slaka á fram að mat, og fara síðan út (eða hanga á herberginu) og horfa á EM, væntanlega Serbía – Pólland.

Skákmótið byrjar síðan á morgun.

 

Framhald fimmtudagsmorgun 22 .nóvember:

Jájá, ég hef, síðan í gær, aflífað fjórar pöddur til viðbótar. Ég þoli ekki þessar pöddur, þó þær séu vísast meinlausar. En maður veit aldrei.

Jæja, við fórum út að ganga í gærdag, röltum í bæinn. Robbi fékk sér rakstur hjá kvenrakara á aðalgötunni. Alúðleg kona, sem var afskaplega fær, babúska af sovéska skólanum. Hann hefur yngst um mörg ár síðan!

Kvöldið var síðan solid. Við ætluðum að horfa á Serbíuleikinn, en ég var kominn með smá hálsbólgueinkenni og sat heima. Robbi horfði á leikinn niðri. Ég tók þessu semsagt rólega, sofnaði um eitt leytið og vaknaði að verða sex í morgun.

Maður er búinn með heilan pakka af Strepslis og hálsinn er betri. Og maður er ágætlega úthvíldur eftir frídaginn í gær. En maður veit samt aldrei. Einhver þreyta situr þó enn í manni, kannski vegna hinna löngu gönguferða í gær.

Þriðji smápistill, föstudagur kl. 12.29

Jæja, þetta skrifa ég heima á lappanum og seiva á kubbinn. Sólin er komin hátt á loft og hitinn c.a. 15 stig, eins og spáð var. Þetta veður mun semsagt haldast næstu vikuna, ef spár ganga eftir. Veðrið er semsagt nú orðið það sama og á síðasta ári. Snjóinn er að taka upp og allt í gúddígúddí.

Við tefldum báðir við underrated gaura í gær. Minn gaf færi á „trikki“, sem hann ætlaði að svara með „gagntrikki“ og ná betri stöðu. En sá einum leik lengra. Ég græddi ekkert lið á trikkinu, en losaði um biskupinn hjá mér og skapaði veikt peð hjá honum, d4-peð í isolani stöðu. Byrjunin hafði annars ekki verið mjög skemmtileg: 1.e4-c5 2.c3-g6 3.Rf3-Bg7 4.d4-cd 5.cd-d5 6.e5. Ég ætlaði síðan að sprengja upp með f6, þegar ég hafði lokið liðsskipan, sbr. Gurgenidze-planið, en ákvað frekar að eiga það inni og lék Db6 í staðinn á crucial mómentinu. Hann lék einhverju (kominn með verri stöðu), og þegar ég var búnað hugsa í c.a. 5 mínútur bauð hann skyndilega jafntefli! Í fyrsta lagi var hann með verri stöðu, í öðru lagi 300 stigum rúmlega lægri, og síðan má ekki bjóða þegar andstæðingurinn er að hugsa um næsta leik á sínum tíma. En jæja, síðan byrjaði hann að bryðja gotterí og smjattaði þessi ósköp. Ég þoli ekki svoleiðis, að öllu jöfnu, en þar sem staðan var góð lét ég þetta ekki fara neitt í taugarnar á mér. Ég hirti peð, trikkaði síðan annað og var með kolunnið endatafl, sem hann tefldi alveg fram í rauðann. Hann hélt greinilega að ég væri algjört idíót. Ég meina, jafnvel Hrannar hefði verið búnað gefa fyrir löngu og hann huxaði þessi lifandis ósköp, þrátt fyrir að eiga engan séns. Og Mr. Bergz orðinn glorsoltinn. Og síðan vildann fara að stúdera skákina eftir á. Nei, takk. Hann er svokallað muppet og það af verstu sort.

Robbi tefldi Cozio-Húns bragð með svörtu og fékk eðlilega slæma stöðu sem fór sífellt versnandi. Já, ég hef ekkert álit á þessari byrjun, sérstaklega ekki þeim varíant sem Stóritími valdi. Síðan var hann skyndilega kominn með koltapað, þremur peðum undir, en fór þá að sprikla og náði að véla af hinum peðin til baka og einu betur í tímahraki Serbans. En staðan var samt fræðilegt jafntefli og Serbinn fattaði leiðina strax, þegar tímahrakinu var lokið. Sárt að vinna ekki þennan gaur, en hann tefldi mjög vel og átti reyndar skilið að vinna. En hálfur punktur er betri en enginn.

Við fórum síðan að borða og upp á herbergi í afslöppun. Ég hafði downloadað VLC player fyrir Robba, sem gat nú horft á video myndirnar sem hann hafði keypt á Heathrow og var alsæll. Ég slakaði líka á og sofnaði snemma, dauðþreyttur og vaknaði að venju fyrir allar aldir í morgun.

Við fórum út að labba áðan. Renndum í morgunmat 8.45 og út rúmlega níu. Komum síðan heim hálf tólf eftir vænan rúnt um bæinn.

Við höfðum stoppað á internet kaffinu og fengið okkur „skammtinn“; dva turkísje expresso, solid orange djús og mineral wasser mit gas. Þar sáum við að dónalegi klerkurinn var enn einu sinni kominn í bann á Skákhorninu, svo nú er hægt að fara að skrifa frá ferðinni án þess að fá yfir sig allt dónó galleríið á horninu eins og á síðustu mótum.

En jæja, nú líður að hádegismat. Við afþökkuðum snitzel í gærkvöldi, en hann hefur staðið til boða í hverjum matartíma síðan við komum, í einhverri mynd, og fengum okkur kjúlla. Úff, ekki leist okkur á gripinn og áttum von á ennfrekari Svíaferðum í gærkvöldi og í morgun, en allt í sóma. En nú líður að næsta snitzel. Best að fá sér einn Vínar...

Síðan ætlum við að skreppa á Internetkaffið...og þar mun ég pósta þessum allllllllllltof langa pistli mínum.

Adios amigos

 

Mr. Bergz (att) Obrenovac, útborg Belgrað.

 

Geitur og Serbia

Vid Robbi vorum ad labba heim i fyrrakvold, i thykkri thoku og mistri. Saum vid thar geitahirdi med 15 geitur vera ad lata thaer naga gras undir storu trjanum vid hotelid. Otrulega flott.

Aetli thessar hafi komid fra erlendu hjalparstarfi....eda

 

En jaeja, noldurklerkurinn er bannadur einu sinni enn af skakhorninu. Tha synist mer vera kominn timi til ad fara ad blogga almennilega fra motinu.

Pistill kemur sidar, en i 1. umferd vann eg hollenskan Serba med um 2000. Hann syndi donaskap kallinn medan a skak stod, en alveg ovart, sidan tefldi hann fram i matid, eins og eg kunni ekki ad mata med drottningu gegn kongi, hann stal tharna af manni c.a. klukkutima, sem hefdi nyst betur i mat og hvild. En svona er thetta.

Robbi tefldi Cozio & Hunsbragd gegn manni um um eda yfir 2000. Robbi lek af ser snemma og fekk koltapad, en nadi ad berjast og berjast og var ordinn pedi yfir i lokin, en stadan var fraedilegt jafntefli.

Okkur lidur vel herna og allt i godu. Helst mataraedid eins og sidast, en i gaer fyrir skakina tokum vid einvigi vid Sviann< eg vann 6 null,Robbi 5 null.

Jaeja, vedrid ad batna. Spad 16 stiga hita i dag. Solin a lofti, snjorinn ad bradna.

Kvedjur heim

Mr. Bergsson og Mr. Snorr

 

50 geita brúðkaup

Fiskiat

Uff, eg sem fae bara illt i magann af fiskiati. Aetli eg hljoti tha ekki ad vera heimskur...

Fiskur eykur minni og gáfur