Gervigreindarmyndir af ótilteknum bloggara

 

Sigurður Ingi á ekki að komast upp með að ljúga að Alþingi og falsa söguna

"Sig­urður Ingi sagði að Fram­sókn­ar­flokk­ur­inn hefði fagnað öll­um sem hingað komi og göfgi okk­ar sam­fé­lag. „Ég hef sagt það margoft í þess­um stól og mun halda því áfram,“ sagði ráðherra að lok­um á sama tíma og heyrðist í Arn­dísi Önnu úr sæti sínu: „Þú ætl­ar sem sagt ekki að gera neitt? Ekki neitt.“"

Nei, Framsóknarflokkurinn vildi ekki fá hingað Gyðinga, þeldökka hermenn í varnarliðið og svoleiðis. Flokkurinn verður að fara að viðurkenna þetta framferði foringja síns (eða foringja) á þeim tíma og í nafni flokksins, biðjast afsökunar og gera úrbætur, t.d. að biðja Urbancic-familíuna og afkomendur Henny Goldstein afsökunar. Sigurður Ingi getur ekki haldið áfram að falsa söguna og þetta með "þá svörtu" vakti upp gamla drauga sem flokkurinn verður að kveða niður ... og á sannfærandi hátt. Framsóknarflokkurinn fagnaði nefnilega EKKI öllum sem hingað vildu koma eða reyndu að komast og myndu "göfga" landið. Þessi sögufölsun verður að hætta.

 

Það sem verra var að Minningardagur um helförina var haldinn ... í gær 28. apríl í Ísrael. Og Sigurður Ingi fagnar honum á þennan hátt, með  því að ljúga blákalt um þennan svarta blett Framsóknarflokksins og gyðingahatur forsætisráðherra flokksins.

 

https://www.facebook.com/utlendingaeftirlit

 

https://www.mbl.is/frettir/innlent/2022/04/29/ekki_nog_ad_bidjast_afsokunar/?fbclid=IwAR04l_dfAl3x5v13EswR0Kb4hL44-tvNI45OP4ZZSeyZ6F5qckq8149I7Vw

Ekki nóg að biðjast afsökunar

Rússlandsför 1921

Fyrir 11 árum eða svo hætti ég að skrifa hér. Hef ekki séð ástæðu til að koma aftur. Fésbókin hafði tekið við. Nú á vordögum 2021 eru liðin 100 frá því að Ólafur Friðriksson, sem var þá einna helst syndikalisti eða anarkó-kommúnisti í skoðunum, fór á heimsþings Kominterns í Moskvu ásamt Ársæli Sigurðssyni ungkommúnista. Ég skrifaði nokkuð um þessa ferð og afleiðingar hennar í Roðanum í austri (2011) og datt í að rifja aðeins upp, vorið 1921.

 

 

"Upplýsingamyndband" 

 

Rússlandsförin 1921

 

 

  Ólafur Friðriksson hóf umsvifalaust að skipuleggja ferð sína þegar hún hafði verið ákveðin, meðal annars í samráði við Fredrik Ström, óopinberan ræðismann bolsévikastjórnarinnar í Stokkhólmi.[1] Ári áður hafði Hendrik Ottósson orðið að segja upp starfi sínu við flokksmálgagnið vegna heimsþingsferðar, þar eð annars gæti blaðið misst dönsku próventuna. Jón Baldvinsson gerði nú engar slíkar kröfur til ritstjórans, hugsanlega í ljósi góðra gjafa Kominterns árið áður.

Ólafur sigldi utan með Gullfossi til Kaupmannahafnar 5. maí 1921, með viðkomu í Vestmannaeyjum og Peterhead í Skotlandi, þar sem Héðinn Valdimarsson fór frá borði.[2] Í Höfn heilsaði hann upp á vini og venslafólk, gamla félaga og nýja, fór í Tívolí og dýragarðinn, snæddi á „auðmannsveitingahúsinu“ Wivel og gekk um götur að skoða mannlífið.[3] Nokkrir fornir félagar hans voru nú í fararbroddi nýstofnaðs Kommúnistabandalags, sem sameinaði Kommúnistaflokkinn og Félag syndikalista.[4] Christian Christensen ritstjóri hafði átt frumkvæði að sameiningunni ári áður. Málgagnið Solidaritet var þá nær gjaldþrota og taldi hann að Rússagull væri eina björgunin. Niðurstöður fengust þá ekki en málamiðlun náðist í maí 1921 með stofnun bandalagsins og sameinaðs málgagns þess, Arbejderbladet. Komintern sendi jafnharðan 65.000 danskar krónur fyrir rekstrarkostnaði fyrstu þrjá mánuðina og veitti vilyrði fyrir frekari styrkjum. Lítil sátt var þó á milli armanna tveggja og virðist Rússagullið eitt hafa haldið þeim saman. Báðar fylkingar bandalagsins áformuðu að senda fulltrúa á heimsþing Kominterns en syndikalistar áttu jafnframt erindi á stofnþing Profinterns (Rauða verkamannasambandsins). Meðal fulltrúanna voru Georg Laursen, Aage Jørgensen, Sigvard Hellberg, Thøger Thøgersen og Niels Johnsen sem höfðu látið að sér kveða í baráttu fyrir útbreiðslu róttækrar byltingarhyggju í Danmörku og sumir víðar.[5]

          Ólafur Friðriksson fylgdist vel með þróun sósíalisma í Danmörku og hefur vísast rætt um stöðu mála við félaga sína. Hann hafði þó meiri áhuga á heimsþinginu í Moskvu og ritaði „félaga Ström“ frá Höfn með beiðni um viðtalstíma að þremur dögum liðnum.[6] Ström var þá hættur erindrekstri varðandi mál Íslendinga og Dana og Finninn Allan Wallenius var kominn í stað hans.[7] Engum sögum fer af fundi Ólafs með erindrekum Kominterns í Stokkhólmi en vænta má að hann hafi verið hefðbundinn við slík tækifæri.

 (mynd Allan Wallenius).      Um kvöldmatarleytið mánudaginn 23. maí 1921 héldu þingfulltrúar danskra og íslenskra kommúnista frá Kaupmannahöfn eftir hefðbundin vandræði af völdum auðvaldstollvarða.[8] Með þeim sigldi indverski heimspekingurinn Rabindranath Tagore sem hafði hlotið Nóbelsverðlaunin í bókmenntum 1913. Móttakan var góð í Torsgatan 10D í Stokkhólmi og fór sendinefndin í skoðunarferðir um borgina. Yrjö Sirola, Allan Wallenius og félagar þeirra höfðu til reiðu allan nauðsynlegan útbúnað og heimsþingsgögn. Miðvikudagurinn fór í hefðbundinn undirbúning og fengu þingfulltrúarnir ríkulegt skotsilfur til fararinnar. Ólafur gat þess að þrjátíu stundir í Stokkhólmi hefðu liðið eins hægt og vika. Um miðjan næsta dag lögðu ferðalangarnir í sólarhringslanga sjóferð yfir Eystrasalt til Reval (Tallinn) í Eistlandi. Fjölgað hafði í félagahópnum í Stokkhólmi og bættust nú við Svíarnir Einar Ljungberg og Hinke Bergegren en þeir ætluðu samferða dansk–íslenska hópnum til Moskvu.[9]

Næsta dag komu þeir til Reval þar sem fulltrúi Sovét–Rússlands tók á móti þeim undir rauðum byltingarfána. Eftir „hreinsunareld“ vegabréfaskoðunar eistneskra burgeisa stigu ferðalangarnir upp í bíla eða kerrur sem fluttu þá til rússneska sendiráðsins, þar sem móttökunefnd beið þeirra. Eftir stutta viðkynningu fengu fulltrúarnir úthlutað herbergjum á Hótel Petersburg í frekar hrörlegu húsi sem veitti þó skjól fyrir veðri og vindum. Þar höfðu fulltrúar ráðstjórnarinnar aðsetur og áttu samskipti við Vestur–Evrópu. Eftir smáhvíld gengu ferðalangarnir í hressingarskyni um borgina. Við þeim blasti niðurníðsla hvarvetna, allt var grátt og tómlegt yfir að líta en jafnframt áhugavert á dapurlegan hátt. Kvenskóburstarar sátu á gangstéttunum og forneskjulegar kerrur mjökuðust áfram innan um nýtískulega bíla á götunum. Margt var fagurt að sjá en alls staðar mátti líta fátækt enda voru daglaun verkamanns aðeins sögð duga fyrir litlum potti af kartöflum, tveimur franskbrauðum og einum fiski. Um kvöldið söfnuðust vestrænir kommúnistar saman á brautarstöðinni og á miðnætti rann lestin af stað til borgarinnar Narva við landamærin að Sovét–Rússlandi.[10]

Fljótið Narva hafði öldum saman legið á mörkum austurs og vesturs, þar sem rammgerð virki stóðu á báðum bökkum þess. Áður voru þar mæri kaþólskra og síðar lúterskra Germana og rétttrúaðra Slava en þar var nú brú milli kapítalískrar Evrópu og Rússlands ráðstjórnarinnar. Þar í borg keyptu ferðalangarnir rándýrt te og settu á hitabrúsa, öfluðu vatns og liðkuðu fætur. Nú kom sér vel að hafa tekið með nesti og risnu frá Stokkhólmi því að lítið matarkyns var að hafa og veigarnar þóttu dýrar. Þingfulltrúarnir komu pjönkum sínum fyrir í geymslu og örkuðu upp í útsýnisturn, þaðan sem sjá mátti til allra átta. Lítið fagurt var að sjá, einna helst kirkjuturn í fjarska innan um hálfhrundar byggingar.[11]

Í Narva bauð flokksfulltrúi bolsévika til veislu í verkalýðshúsinu og sagði þeim frá fólskuverkum hvítliða og öðrum þeim hörmungum sem yfir íbúana hefðu dunið. Eftir að hafa skoðað húsarústir og annað merkilegt héldu fulltrúarnir aftur á brautarstöðina þaðan sem lestin rann af stað á miðnætti í átt til Sovét–Rússlands.[12] Ólafur Friðriksson varð trúlega óánægður með móttökurnar því að hann var handtekinn í borginni Jamburg.[13] Virðist Ólafur hafa verið fyrsti erlendi gestur Kominterns sem handtekinn var í Sovét–Rússlandi. Óvíst er um ástæður handtökunnar en sennilega hefur verið um misskilning að ræða eða einhver formsatriði sem þurfti að sinna. Hann fékk að halda för sinni áfram og skrifaði hjá sér nöfn tveggja manna þar í borg, Felíks Sínavers ritstjóra og Jakovs Maleskíjs, ritara Kommúnistaflokksins. Líklega hafa menn þessir fengið hann lausan úr prísundinni. Snemma næsta morguns komu ferðalangarnir til Petrograd, þar sem þeir biðu um stund uns bifreið flutti þá til Astoría–hótelsins. Víktor Kíngísepp, erindreki Kominterns, tók þar á móti þeim og stefndi hópnum til veislu í matsalnum. Að máltíð lokinni var fulltrúunum ekið í skoðunarferð um borgina.[14] 

 

Ástandið í Petrograd virtist hafa versnað mikið frá því árið áður þegar Hendrik Ottósson og Brynjólfur Bjarnason urðu þar helst varir við fagurt mannlíf, íburðarmiklar byggingar og gyllta kirkjuturna. Bolsévikar höfðu greinilega haldið illa á spilum sínum því að rústir „urðu þá alls staðar á vegi manns,“ sagði Ólafur, „bæði í Pétursborg og Moskvu“.[15] Ísaksdómkirkjan var þó tignarleg og hljómlistin fögur innandyra. Ólafur vakti sérstaka athygli á líkneskjadýrkun kirkjugesta:

 

!Gamla konan var loks búin að signa sig nægju sína frammi fyrir Guðsmóður. Hún byrjaði nú á sama leik fyrir framan Kristsmyndina, signdi sig þar og hneigði af mesta kappi. Meðan hún var að því kom önnur gömul kona, ég hygg sú óþrifalegasta sem ég hefi séð, og kysti á naglaförin. Svo kom ung kona með tvö börn, lét þau kyssa naglaförin og gerði það sjálf. Gamla konan, sem signdi sig svo verklega, hafði nú lokið því og kysti nú naglaförin. Ég var nú búinn að sjá nóg af þessu í bili. Góða viðkynningin við rússnesku kirkjuna var farin út um þúfur. Ég sá að það var engin furða þó ervitt væri í Rússlandi að hefta útbreiðslu næmra sjúkdóma!.[16] 

 

Kirkjan ætti jafnframt fjölda dýrgripa og töldu Ólafur og félagar hans að best væri að selja þá og kaupa eitthvað nytsamt fyrir andvirðið. Niðurstaða hans var að þrátt fyrir fagran söng væri stofnun þessi alveg óþörf og sennilega til meira ógagns en þurftar.[17]

Hópurinn fór síðan sömu hringferðina og aðrir gestir bolsévika, í Vetrarhöllina, Péturs–og–Páls fangelsið, á Nevskíj Prospekt og aðra merkilega staði. Um kvöldið var ferðinni haldið áfram yfir rússnesku slétturnar til Moskvu. Um hádegisbil 30. maí 1921 renndi lestin inn á brautarstöðina í höfuðborg Sovét–Rússlands eftir þægilega næturferð með skrautvögnum ráðstjórnarinnar. Þar biðu þeirra lúðrasveit sem lék Internationalinn við hvurn sinn fingur og móttökunefnd Kominterns sem dreif þá út í bíla.[18] Ólafur Friðriksson, Ársæll Sigurðsson og norrænir félagar þeirra voru komnir til Moskvu.

 

Moskva 1921

Moskva klæddist hátíðarbúningi sumarið 1921. Þúsundir verkamanna unnu við að undirbúa borgina fyrir komu erlendra gesta á heimsþing Kominterns og stofnþing Profinterns, alþjóðasambands rauðu verkalýðsfélaganna. Hótel Lúx á Tverskaja hafði á síðustu stundu verið undirbúið fyrir komu þeirra, meðal annars með því að þrífa uppsöfnuð óhreinindi og safna þar saman matvælum, ásamt því að efla öryggisgæslu til muna.[19] Rauðir fánar blöktu víða, sér í lagi á opinberum byggingum og bolsévikahótelunum. Versta óþrifnaðinum var sópað af strætunum, flökkubörnin voru sett í gæslu, betlarar fluttir burtu og vændiskonur fangelsaðar, fluttar burt eða þjóðnýttar. Helstu samgönguleiðir borgarinnar voru skreyttar slagorðaborðum og litaspjöldum, öryggisverðir sáust hvarvetna og Tsjekuliðar þrömmuðu um til að stugga við bröskurum og eftirstandandi flökkubörnum sem komu sér óþægilega oft fyrir á áróðurslega mikilvægum stöðum. Stjórnleysingjaforinginn Emma Goldman segir svo frá:

 

"Þingfulltrúar komu nú inn hver á fætur öðrum. Þeir fengu konunglegar móttökur og voru hátíðir haldnar við komu þeirra. Þeim var fylgt að skoða skóla, barnaheimili, nýbyggðir og fyrirmyndarverksmiðjur. Hefðbundnin Potemkín–þorp voru svo höfð til sýnis. Þeir ... hlutu þann heiður að fá að ræða við Lenín eða Trotskíj, heimsóttu leikhús, tónleika og ballettsýningar, fóru í skoðunarferðir eða fylgdust með hersýningum. Í stuttu máli var allt mögulegt gert til að þingfulltrúarnir kæmust fyrirfram að jákvæðri niðurstöðu um þau stefnumál sem síðar voru opinberuð þeim á þingum Rauða verkamannasambandsins og Kominterns."[20]

 

Bolsévikahótelin í miðborg Moskvu voru heimur út af fyrir sig. Þau voru vel varin utanaðkomandi áhrifum og í raun slitin úr sambandi við borgarbúa. Umhverfis þau stóðu hópar Tsjekuliða og annarra öryggisvarða sem hindra áttu aðgang innfæddra þar að. Innan veggja hótelanna var gæslan enn víðtækari því að Tsjekan þurfti ekki aðeins að gæta gestanna fyrir áhrifum vondra manna utanfrá heldur einnig að hafa auga með hugsanlegum svikurum innanhúss. Hún hafði nær ótakmörkuð völd og lágu þræðir hennar víða. Sumarið 1918 hafði Tsjekan 12.000 starfsmenn en í ársbyrjun 1921 um 280.000.[21] Á helstu hótelunum í Moskvu voru flestir starfsmennirnir á vegum Tsjekunnar, allt niður í skóburstara, þjónustustúlkur og flokksnýttar vændiskonur.

 

  

 

      Fyrir utan Hótel Lúx á Tverskaja stóðu opinberar bifreiðar Kommúnistaflokksins, tilbúnar að flytja þingfulltrúa á milli staða. Reyndar voru þær flestar með fastsettar leiðir á helstu sýningarstaði bolsévika eða til og frá Kreml en gestir gátu þó pantað vagn til að skoða ákveðna staði eða heimsækja byltingarsinnaða kunningja sína. Á Tverskaja stóðu hópar Tsjekuliða sem gættu hótelsins og fylgdu útlendingum um borgina. Meðal þeirra voru einnig túlkar sem jafnframt áttu að forða erlendu gestunum frá óæskilegu samneyti við almenning og sósíalíska gagnbyltingarsinna. Gengt hótelinu stóðu konur og börn á gangstéttum og í skúmaskotum, og fylgdust með hermönnum bera matvæli af vörubílum. „Þegar örfáir molar falla til jarðar, stökkva svangir Moskvubúar í drulluna til að tína upp þá stærstu þeirra.“[22]

Hótel Lúx reyndist þó of lítið fyrir gestafjöldann svo að Komintern bætti við herbergjum á Hótel Continental við Sverdlov–torg þar sem stóru leikhúsin tvö, Bolshoj (stóra) og Maly (litla), standa. Continental reis um 1890 og varð þá eitt helsta lúxushótel borgarinnar, einkum þekkt fyrir ráðstefnuhald og tónleika. Hótelið stóð beint á móti Bolshoj–leikhúsinu, virðulegt og þrungið sögu. Þar hélt Komintern oft minniháttar fundi sína í Moskvu og notaði hótelið nú einnig til gistingar. Komintern–deildin sem annaðist komu flestra útlendinga til landsins og samdi dagskrá þeirra hét Otdel agítatsíj í propagandí, deild undirróðurs og áróðurs, yfirleitt kölluð Agítprop.[23] Hlutverk hennar var þá tvíþætt, annars vegar að halda námskeið og með öðrum hætti uppfræða erlenda gesti um kenningar kommúnista og rússneskt samfélag en hins vegar að halda að þeim réttum skoðunum á öllum sviðum hins daglega lífs. Hún sá meðal annars um að skipuleggja skoðunarferðir heimsþingsgesta að þessu sinni.

Þegar norrænu þingfulltrúarnir komu til Moskvu í maílok 1921 héldu þeir fyrst á Hótel Lúx til að sækja skilríki sín, matarmiða, ljósmyndunarkort, sígarettumiða og aðrar nauðsynjar. Þaðan var þeim ekið til Hótel Continental. Eftir smáhvíld söfnuðust þeir saman í anddyrinu og fóru með fylgdarliði að skoða dómkirkjuna og Kremlarmúra, þar sem fulltrúarnir heimsóttu grafir fallinna félaga frá árinu áður, Augustu Aasens og Johns Reeds.[24] Þótt öryggisgæsla væri jafnan mikil á Sverdlov–torgi bættu stjórnvöld nú um betur og lokuðu því fyrir almennri umferð. Aðeins menn með sérstök aðgangskort fengu að fara þar um og var haft strangt eftirlit með nærliggjandi götum.[25] Ekkert skyldi raska ró erlendu gestanna, allra síst tötralýður og gagnbyltingarsinnar.

Fyrsta morguninn í Moskvu risu norrænu þingfulltrúarnir árla og fylgdu Tsjekuliðum í heimsókn á barnaheimili sem hafði verið sérstaklega undirbúið fyrir komu þeirra. Þar var fagurt á að líta, börnin voru sæl og rjóð og leið þeim greinilega vel undir hinu nýja skipulagi. Fyrsta viðkynningin af Rússlandi ráðstjórnarinnar var góð og þóttust menn greinilega sjá þær framfarir sem orðið hefðu frá því að afturhaldslið keisarans réði ríkjum. Næsta dag kom munurinn á fyrri og þáverandi stjórn enn frekar í ljós þegar gestgjafarnir héldu með Norðurlandabúana til Arkangelskoje–hallar. Þar hafði áður verið aðsetur Felíks Jússúpovs fursta sem átti að hafa myrt Grígoríj Raspútín svikamunk. Höll hans var nú hvíldarheimili fyrir veika og særða hermenn og mátti þar sjá óheyrilegan munað. Með fulltrúunum ferðaðist sérlegur myndasmiður Kominterns og tók hann myndir í gríð og erg, stillti útlendingunum upp að þörfum og smellti af. Hermennirnir kvöddu síðan gesti sína með því að kyrja „Internationalinn“ á sex eða sjö tungumálum. Næst tóku við leikhúsferðir og aðrar skemmtanir, skoðunarferðir til helstu merkisstaða í Moskvu og nærliggjandi héruðum, hersýningar, fjöldafundir, heiðursgöngur og fleira.[26]

Fyrsta vikan í Moskvu hafði liðið eins og sólskinsdraumur en nú tók að rigna. Dönsku og íslensku fulltrúarnir, sem voru mjög samrýndir í Moskvu, settust þá á skólabekk og nutu ókeypis kennslu í rússnesku og þýsku. Þeir sóttu síðan fund með Níkolaj Búkharín sem kynnti fyrir þeim nýja efnahagsstefnu Rússlands, NEP–áætlunina, og breyttar áherslur Kominterns í ýmsum málum. Um þetta leyti voru sendinefndir Norðmanna og Svía loks fullskipaðar og hittust þá norrænu fulltrúarnir til að bera saman bækur sínar um stöðu verkalýðsmála á heimaslóðum og ræða breytta stefnu Kominterns. Dagskráin hélt áfram þegar regninu linnti þar eð bolsévikar vildu gjarnan kynna fulltrúunum nýtt skólakerfi ríkisins. Það leit vel út við fyrstu sýn en þeir tóku sérstaklega eftir því að trúarbragðakennsla hafði verið aflögð og stjórnmálaáróður kominn í staðinn. Föstudaginn 10. júní tók við heimsókn í barnanýlendu í Moskvu þar sem 8.000 börn á aldrinum 5–16 ára höfðu griðastað og fengu næringarríkt fæði. Í kjölfarið hlýddu þingfulltrúarnir á fyrirlestur Þjóðverjans Fritz Heckerts um marsuppreisnina í Þýskalandi en þar tók hann harða afstöðu gegn Paul Levi og Klöru Zetkin sem höfðu mótmælt þessum ótímabæra byltingaræsingi. Moskvuráðið hélt síðan hátíð í Bolshoj–leikhúsinu þar sem sextán fulltrúar kommúnistaflokka víða um heim héldu ræður.

Dagskráin var nú farin að taka á sig fastari mynd og mánudaginn 13. júní 1921 hófst stofnþing alheimssamtaka kommúnistakvenna í húsnæði fyrrum hæstaréttar Rússlands þar sem Zetkin, Aleksandra Kollontaj og fleiri valkyrjur héldu þrumuræður yfir kynsystrum sínum.[27] Dansk–íslenska sendinefndin hélt nú annan fund sinn með fulltrúum Norðmanna og Svía á sameiginlegum fundi norrænu þingfulltrúanna. Tíminn leið hratt á hverri sýningunni á fætur annarri uns heimsþingið stóð skyndilega fyrir dyrum. Norrænu fulltrúarnir sinntu því persónulegum erindum sínum í flýti, sendu greinar heim til alþýðublaðanna og hvíldust.[28]

 

Hinn 16. júní komu þingfulltrúar saman á sérstakan fund þar sem hverju ríki var úthlutað ákveðnum fjölda atkvæða. Stærstu aðildarflokkarnir hlutu 40 atkvæði hver, en í 2. flokki með 30 atkvæði voru flokkar frá Bretlandi, Bandaríkjunum, Póllandi, Noregi, Úkraínu, Júgóslavíu og Búlgaríu. Finnland og Svíþjóð voru í þriðja flokki en Ísland í þeim fimmta og neðsta með fimm fullgild atkvæði.[29] Athyglisvert er að fulltrúar Íslands voru skráðir á vegum „Kommunistische Partei“, Kommúnistaflokks Íslands.[30] Þinginu seinkaði nú enn svo að fulltrúarnir urðu að finna sér eitthvað til dundurs. Ólafur Friðriksson sagði svo frá:

 

17. júní hófst þingið í Moskva. Stórkostleg hersýning fór fram á Rauða torginu svonefnda, og hermálafulltrúi rússnesku sovjetstjórnarinnar, Trotzki, hélt stutta ræðu: „Hér á Rauða torginu,“ sagði Trotzki, „eru nú saman komnir fulltrúar frá verkamönnum í öllum heimsálfum. Frá öllum löndum eru þeir komnir. Það eru leiðtogar byltingarmanna, sem eru orðnir reyndir í baráttunni. Í dag strengjum vér þess heit, rússneskir verkamenn og bændur, í návist þessara aðkomnu bræðra vorra, að verja fyrir fjandskap alheimsauðvaldsins hinn rauða fána alþjóðabræðralagsins. Heldur en að víkja eitt skref í baráttunni fyrir frelsun verkalýðsins, heitum vér því að leggja líf vort í sölurnar! Lifi alþjóðabræðralag verkalýðsins! Lifi alþjóðabandalag kommúnista!“ Þessum fáu orðum var tekið með fádæma fögnuði af hermönnunum og gestunum. Á eftir töluðu nokkrir af fulltrúunum og hétu fullu fylgi sinna flokksbræðra.[31]

 

Menn höfðu varla náð áttum eftir þessi glæsilegu atriði og meðfylgjandi ræður þegar svokallaðir „áróðursfundir“ hófust víða um borgina og máttu túlkar á vegum Kominterns, með Aleksandr skákmeistara Aljekín í broddi fylkingar, hafa sig alla við að koma boðskapnum til skila. Annars var dagskráin nú orðin frjálslegri en áður og fengu þingfulltrúar rúman tíma til hvíldar og greinaskrifa. Hvítasunna gekk í garð en engum norrænum fulltrúa datt í hug að fagna henni sérstaklega, heldur „vanhelguðu“ þeir daginn með því að hlusta á byltingarsöngva og hergöngutónlist.

Á öðrum degi hvítasunnu tók við glæsileg íþróttahátíð þar sem afreksmenn af ýmsum toga kepptu. Erlendir gestir mættust síðan á skemmtikvöldi á vegum Levs Trotskíjs í hátíðarsal stríðsmálaráðsins. Nú var sumum fulltrúunum farið að leiðast svo að Rússar boðuðu til opnunarhátíðar í Bolshoj–leikhúsinu að kvöldi 22. júní.[32] Mikið var í húfi því að á heimsþingi Kominterns ætlaði Lenín að opinbera breytta stefnu sambandsins og rússneskra kommúnista, annars vegar með NEP–áætluninni og hins vegar samfylkingu róttæklinga gegn sósíaldemókrötum og öðrum verkalýðssvikurum.

Tilvísanir:

[1] Bsk. E55, 10: ÓF til FS, 22. apríl 1921 (kvittun fyrir sím­skeyti).

[2] „Dagbók– Gullfoss,“ Mbl. 5. og 13. maí 1921. „Um daginn og veginn – Gullfoss,“ Abl. 6. maí 1921. Ólafur punktaði svo hjá sér á leiðinni út: „6. maí 1921: Láum norðan við Heimaklett. Hvass austan. Fórum úr Vestm. kl. 3. e.h. á leið frá landinu. 7. maí. Hvass norðaustan, leið illa ... 8. maí. Hvass austan. Sá höfrunga kl. 2. 2 stórhveli saman kl. 3 (1 stórhveli hafði sézt ½ stundu áður). Sá fýl, litla svartbak, súlu og spörfugl. 9. maí. Sólskin. Haldið suður með Skotlandi. Komið til Peterhead. 10. maí. Austur yfir Norðursjó“. ÓF: Æfidagbók, 1921.

[3] ÓF: Æfidagbók, 1921.

[4] Kurt Jacobsen, Mellem København og Moskva (Khöfn 1989), 32–33.

[5] Jacobsen, Mellem København og Moskva, 33–45. Morten Thing, „Komm­unisternes Kap­ital“ í Guldet fra Moskva, 169–171.

[6] GU, Fredrik Ström: ÓF til FS, 21. maí 1921.

[7] Fredrik Ström hætti störfum á Stokkhólmsskrifstofu Kominterns á útmánuðum eða snemma vors 1921 en Wallenius komm í staðinn og bendir margt til, samanber samskipti hans við Ólaf Friðriksson á komandi misserum, að hann hafi tekið við þessu erindi og hitt íslenska félagann í Stokkhólmi. Ström var þó áfram óopinber erindreki Lenínstjórnarinnar í Svíþjóð.

[8] Eftirfarandi frásögn er að stærstum hluta tekin úr dagbók Niels Johnsens frá Moskvu­ferðinni 1921 en hún var gefin út í, I arbejdernes Rusland. Kobbersmed Niels Johnsens Moskvarejser til Komin­tern og Pro­fintern 1921 og 1922. Dagbøger og biografi (Morten Thing og Henn­ing Grelle sáu um útgáfuna, Khöfn 1981) og punktum Ólafs frá ferðinni í ÓF: Æfidagbók, 1921.

[9] Sjá til dæmis, „Um daginn og veginn – Hinke Bergegren,“ Abl. 20. maí 1921.

[10] I arbejdernes Rusland, 39, 40. ÓF: Æfidagbók, 1921. Um Hotel Petrograd, sjá [Ethel] Snow­den, Through Bolshevik Russia (London 1920), 26–27. Sjá einnig, „Tagore í Danmörku,“ Mbl. 13. maí 1921.

[11] I arbejdernes Rusland, 40.

[12] Sama heimild. ÓF: Æfidagbók, 1921.

[13] ÓF: Æfidagbók, 1921. Ólafur greinir þó ekki frá því hvers vegna hann hafi verið hand­tekinn.

[14] I arbejdernes Rusland, 40. ÓF: Vasabók og Æfidagbók, 1921. Kíngísepp átti ekki langra líf­daga auðið en hann var tekinn af lífi í Eistlandi 4. maí 1922 fyrir landráð. Borgin Jamburg var síðar nefnd eftir honum.

[15] Haraldur Jóhannsson, Klukkan var eitt, 50.

[16] [ÓF], „Rússneska kirkjan,“ Abl. 13. júlí 1922.

[17] [ÓF], „Rússneska kirkjan,“ Abl. 14. júlí 1922. Hendrik Ottósson tók undir með Ólafi í þessu, enda hafði hann setið undir slíku kristnihaldi í Ísakskirkjunni 1920 en þá „geysaði útbrotataugaveiki í Petrograd“. Hendrik vildi helst þjóðnýta allar þessar kirkjur hið snarasta og selja innbú þeirra. Hendrik Ottósson, „,Makt myrkranna‘“, Abl. 24. júlí 1922.

[18] I arbejdernes Rusland, 40–41. ÓF: Æfidagbók, 1921.

[19] Rosmer, Moscow under Lenin, 124.

[20] Goldman, My Disillusionment in Russia, 214–215.

[21] Werth, „Ríki í stríð við þjóð“ í Svartbók kommúnismans, 74. Um Tsjekuna, völd hennar og eftirfara hennar, er rætt mjög ítarlega í, Paul R. Gregory, Terror By Quota: State Security from

Lenin to Stalin (An Archival Study) (Stanford, New Haven og London 2009). Inngangurinn er sérlega merkilegur þar sem ræddar eru forsendur og afleiðingar ógnarstjórnarinnar og fjórði kaflinn sem fjallar um pólitíska óvini einræðisherrans sem ógnarstjórnin þjónar.

[22] Berkman, The Bolshevik Myth, 305–307. Um Tjekuliða í Moskvu, sjá Patterson, „Moscow Chek­ists“. 

[23] Á þessum tíma höfðu aðeins verkalýðsfélögin, auk Agítprop, leyfi til að skipuleggja heimsóknir útlendinga til landsins. Sérstök menningarstofnun, VOKS, var síðan stofnuð 1925 og ferðaskrifstofan Intourist 1929.

[24] I arbejdernes Rusland, 41. Sjá einnig Sigvard Hellberg, „Færden til Moskva,“ Arbejderbladet 10. júlí 1921.

[25] Berkman, The Bolshevik Myth, 305–307. Svipaðar frásagnir má einnig finna hjá sumum öðrum gestum bolsévika sumarið 1921.

[26] I arbejdernes Rusland, 41–44.

[27] Sjá til dæmis, „Útlendar fréttir – Alþjóðafundur verkakvenna,“ Abl. 18. júlí 1921.

[28] I arbejdernes Rusland, 44–47.

[29] Lbs. 5228 4to: ÓF til AW, 3. október 1921. Protokoll des III. Kongresses der Kommunistischen Internationale (Hamborg 1921), 147. To the Masses. Proceedings of the Third Congress of the Communist International, 1921 (þýð. John Riddell, Historical Materialism Book Series, 91. bindi, Leiden & Boston 2015), 178.

Ársæll Sigurðsson sagði síðar að hann og Ólafur Friðriksson hefðu aðeins verið gestir á þinginu. „Ársæll Sigurðsson fimmtugur í dag“ (viðtal), Þjv. 30. október 1945. Það er rangt. Merkilegt er hve foringjar harðlínukommúnista mundu lítið frá ferðum sínum á heimsþing Kominterns á þriðja áratug og fóru rangt með helstu staðreyndir, sér í lagi hvort þeir hefðu verið fulltrúar eða gestir. Íslendingar höfðu fimm fullgild atkvæði, jafn mörg og fulltrúar Suður–Afríku, Mexíkó, Armeníu, Argentínu, Ástralíu, Nýja–Sjálands og Hollensku Austur–Indía (Indónesíu). Eftir þessa upptalningu í þingtíðindum kom skrá yfir ríki og hreyfingar sem höfðu á hinn bóginn aðeins ráðgefandi atkvæði en Ísland var ekki þeirra á meðal (To the Masses, 178).

[30] Protokoll des III. Kongresses, 13. To the Masses, 69. Hafa ber í huga að í skýrslu Ólafs Friðrikssonar og Ársæls Sigurðssonar skráðu þeir sig fulltrúa Verkamannaflokks Íslands.

[31] [ÓF], „Þriðja Internationale. Allsherjarþingið í Moskva 1921,“ Abl. 22. júlí 1921.

[32] I Arbejdernes Rusland, 47–49.

 

Nýr dagur í Obrenovac

Jæja, eftir hörmungar 4. umferðar, náðist viðunandi árangur í þeirri fimmtu. Ég tefldi við hinn reynda og sterka stórmeistara Milan Drasko, áður frá Júgóslavíu og Króatíu, en teflir nú fyrir Svartfjallaland. Ég hélt áfram sama systemi og í 3. og 4. umferð, að tefla uppáhaldsafbrigði mótherja míns og sjá hvað gerist. Ég slakaði á í gær og kíkti rétt á byrjunina hálftíma í skák.  Upp kom broddgaltarafbrigðið í enskum leik. Það hef ég aldrei teflt áður og kann svo sem ekki mikið í. En sem betur fer hef ég ágætis grunn og því kom ég ekki algjörlega af fjöllum. Nú, ég kom með endurbót (óvart) á fræga skák Karpovs og Ftacniks frá 1988 og í raun yfirspilaði stórmeistarann. Í lokastöðunni, eftir 23. leik, bauð ég jafntefli með mun betra (ósigurinn í 4. umferð sat enn í mér) og þáði hann nær samstundis, enda með skítastöðu og eftir 24.Dd1-Bf6 er ég með yfirburðatafl, en erfitt að vinna. Ég vildi því prófa "fugl í hendi" áður en ég myndi ráðast á hann með tvöföldun hróka á d-línu og d5-sprengingu (sjá stöðumynd).

Menn fá nú varla betri stöður en þessar út úr broddgeltinum hvað þá að vera nýliði gegn sterkum stórmeistara, sem hefur teflt svona 100 sinnum og vann m.a. örugglega gegn nokkuð sterkum andstæðingi í 3. umferð held ég. 

Siggi Inga hélt jafntefli í koltapaðri stöðu, alveg hreint með ólíkindum, gegn nokkuð sterkum, ungum Serba. Andstæðingur Jóns Árna gaf þrjú tempó í fyrstu 7-8 leikjunum og tapaði sannfærandi. 2/3 var uppskera Íslendinganna í gær.

Í dag fæ ég ungan og efnilegan Serba með 2125 stig. Hann var merkilega góður og vann gaur með 2308 í gær, með svörtu. Ég fæ svart í annað skiptið í röð og verð að passa mig. Strákurinn er merkilega góður, svona Hjörvar þeirra Serbanna. En vonandi verður reynsluleysið honum að falli.

Ég man ekki hverja Jón Árni og Siggi tefla við í dag. Áfram Ísland.

 

 

Svekkelsi

Jæja, nú er mér öllum lokið, hér á skákmótinu í Obrenovac. Eftir að hafa yfirspila Búlgara með 2507 elóstig og fengið upp auðveldlega unnið tafl, lék ég biskupi bara beint oní hrók og lenti því manni undir og gaf. Ömurlega svekkjandi. Skil ekki hvernig þetta var hægt. Hefði ég klárað þetta væri ég nú í 1.-2. sæti ásamt Rússanum Gleizerov og myndi tefla gegn honum á 1. borði í dag.

Jón Árni tapaði gegn Misa Pap, sem ég vann í fyrradag, en Siggi Inga vann glanspartí gegn einhverjum með 2150 c.a.

Ég vitna því í orð Bjössa bóksala: "Skák er ömurleg tómt".

Að morgni 4. umferðar

Jæja, klukkan er sjö að morgni hér í Obrenovac og minn er kominn niður í brekka. Ég tafðist aðeins, því ég stóð um stund og velti fyrir mér, hvort ég ætti að taka sturtuna á undan brekkanum eða öfugt. Niðurstaðan varð, að taka brekkann fyrst og skella sér síðan í morgunþrifin. Ef ég væri í Samfó, hefði ég vísað skipað nefnd til að ræða þetta vandamál, en eins og kom fram í blöðunum í vikunni eru samfóistarnir, já og nýkommúnistarnir, mjög duglegir við svoleiðis, eins og t.d. R-listinn áður.

Skákin gekk ágætlega hjá mér í gær. Upp kom Kalashnikov-afbrigðið í Sikileyjarvörn, en það er hvasst og hættulegt þeim, sem ekki kunna fræðin. En ég mundi bara fyrstu 15-16 leikina (enda þurfti að leggja mörg afbrigði á minnið og ég kunni ekkert í þessu), en gleymdi síðan að f4 er málið og kom með nýjung (óvart) og hleypti þessu upp með vafasamri peðsfórn. Eftir fórnina tefldi ég óaðfinnanlega, en náunginn, sterkur alþjóðlegur meistari (verðandi stórmeistari) með yfir 2500 stig, tefldi ónákvæmt og fór bara niður í logum. Ég trúði varla þegar hann lék suma leikina, sem voru "eðlilegir" en samt slæmir. Stundum er þetta bara svona.

Jón Árni sveið andstæðing sinn, efnilega stúlku, í gær, en Siggi tapaði fyrir náunga sem ég sveið í fyrra. Sá gaur er með hressari mönnum, er síbrosandi og kátur, og reyndi oft að ræða við mig, þótt hann tali enga ensku. Eftir skákina var ég svo þreyttur að ég fór bara upp á herbergi (eftir kvöldmatinn), lagði mig smástund, stúderaði andstæðinginn aðeins fram yfir miðnætti og sofnaði síðan. Því er ekkert að segja frá svosem.

 Ég fæ í dag búlgarskan alþjóðlegan meistara, svipaðan styrkleika og þessi í gær. Hann er þreyttur.is, því erfitt er að undirbúa sig fyrir hann. Hann hefur á síðustu þremur árum nánast teflt allar almennar byrjanir gegn 1.e4, t.d. Drekann, Rauzer, Paulsen, Kan, og fleiri afbrigði í Sikileyjarvörn, 3 meginafbrigði í Spænskum leik, Tískuvorn 1...g6, Pirc, Caro kann og Franska vörn, já og líka Skandinavann! Kannski ég taki bara Ble á þetta og leiki 1.a3 i fyrsta leik?

3. dagur í Obrenovac

Solid. Hér meina ég 3. skákdagur. En jæja.

Í gær fórum við í hinn hefðbundna morgunrúnt um ellefu leytið. Ég fór þó ekki mjög langt og notaði tímann til að versla mér skó (gat á hinum, úff) og ýmislegt smotterí, t.d. Gillette rakblöð, en slíkan varning versla ég hér á hverju ári af augljósum ástæðum. Ég var kominn heim rúmlega tólf, en Jón Árni og Siggi fóru út á brautarstöð í kaffi og komu aftur c.a. klst siðar.

Nú, ég gat lítið undirbúið mig fyrir skákina, því ég hafði aðeins þrjár gamlar skákir með gaurnum. Ég renndi lauslega yfir það sem líklegast var að kæmi upp, og slakaði síðan á með 3 Battlefield þáttum frá stríðinu í Norður-Afríku og Miðjarðarhafi. Röddin á þulargaurnum og sándið hefur merkilegt nokk afslappandi áhrif á mig!

Nú, Siggi lék af sér snemma og tapaði. Jón varðist af hörku gegn stigaháum gaur en mátti að lokum játa sig sigraðan. Ég fékk á mig enskan leik og tefldi "symmetrical". Áætlun var bara að tefla solid, helst Broddgöltinn, og láta náungann missa þolinmæðina. Hann leyfi þó ekki Broddgöltinn, en tefldi frekar rólega og jafnaði ég taflið auðveldlega með eðlilegum Karpov-leikjum. Síðan voru manúveringar uns hann ræðist fram á kóngsvæng. Ég varðist fimlega (eins og sagt er í svona) og sóknin hans stöðvaðist. Þá réðist á fram á drottningarvæng og sprengdi upp, þótt ég gæfi þá eftir nokkra reiti. Síðan náði ég að trikka af honum tvo menn fyrir hrók og peðið, sem var reyndar akkeri stöðunni, en kóngurinn var öruggur, svo ég mat áhættuna litla. Í kjölfarið fékk ég sprikl og lélegi riddarinn minn, sem var lokaður inni á h7, vaknaði skyndilega til lífs og gerði útslagið með flottu trikki.

 (ég er með svart: Svartur leikur og vinnur!)

 

 

Þegar ég var orðinn frekar tímanaumur bilaði klukkan og varð að skipta um klukku. Hann varð brjálaður yfir því, en lögum þarf að fylgja. Klukkan hafði gefið honum 5 mín. og var þeim skilað til baka. Hann var ósáttur, en hélt áfram að tefla, þar eð hann taldi sig hafa unna stöðu (sem var auðvitað tóm della - tölvuheilinn gefur upp =). En síðan, þegar hann sá að ég hafði unnið, fór hann að láta skapið hlaupa með sig í gönur: barði á klukkuna og var fussandi. Síðan gaf hann með því að berja mennina út af borðinu, og hóf síðan um 5 mínútna ræðuhöld og gekk ekkert að þagga niður í honum. Því miður kunna sumir sig ekki og þessi er einn af þeim. Þetta var ferlegur dónaskapur hjá honum, bæði í minn garð og þeirra keppenda, sem enn sátu að leik. Ekkert gekk að þagga niður í honum svo dómararnir urðu að henda honum út. Þar hélt hann áfram að væla og gekk á milli manna að kvarta og kveina. Ég sat hins vegar rólegur í sætinu meðan hann öskraði svona, með smá Margeirs-glott á vör. Það er ekki mér að kenna að maðurinn er ekki með fulla þrjá.

Hefðbundin kvöldganga lagðist niður í kvöld vegna skyndilegs úrhellis, svo maður hafði það bara næs og sofnaði ég snemma, enda dauðþreyttur. Í dag fæ ég Misa Pap (rúmlega 2500 eló stig), en hann er harður sóknarskákmaður, sem teflir bara Benkö eða skyld afbrigði með svart gegn 1.d4, og hvassa Sikileyjarvörn eða Janisch-árásina með svörtu. Hann teflir reyndar broddgöltinn gegn 1.c4, en það afbrigði kann ég mjög vel, með svörtu! Í ljós kemur hvað maður teflir.

Jæja, ég læt þetta nægja. Upplýsingar eru á www.beochess.rs

2. dagur í Obrenovac

Jæja, hér er glatt yfir mönnum og allir í stuði.

Ég tók gærdaginn nokkuð solid. Rifjaði upp og uppfærði gamlar stúderingar og slakaði á þess á milli. Nóttin hafði verið erfið, svaf illa og endaði á því að endurvinna kjúklinginn sem ég borðaði í kvöldmat. Hann fór beint í Svíann. Ég hafði sofnað yfir Battlefield þætti (er með safnið með mér til að stytta mér stundir), með svalahurðina opna og skyndilega kólnaði. Ég vaknaði því upp stíflaður og shaky. Ég var því hálf slappur í gær, eins og oft áður, og mætti á skákstað með hausverk og leiðindi, en vatnsþambið létti aðeins.

Hér á svæðinu er gamall kunningi minn frá Serbíu, Serbi sem búið hefur í Hollandi í fjölda ára en kemur hingað á hverju ári. Ég vann hann í 1. umferðinni 2007 og höfum við síðan heilsast og spjallað. Hann er einnig túlkur minn hér og er mjög næs. Nú, þegar röðun í 1. umferð kom sá ég, að ég átti að tefla við hann, með hvítu. Mér létti, því fátt er meira þreytandi en að fá stigalágan, æfðan og efnilegan serbneskan ungling í 1. umferð. Slíkir eru jafnan mun betri en stigin segja til um.

Nú, ég fékk á mig Steinitz-afbrigðið í Spænskum leik og tefldi beint af augum. Hann lék ónákvæmt í byrjuninni og náði ég yfirburðastöðu. Valdi nú sennilega ekki besta framhaldið, enda óvanur svona stöðum, en tók smá áhættu og brást hann rangt við. Ég náði að takmarka virkni manna hans, og náði að veikja peðastöðuna á drottningarsvæng. Síðan skipti ég upp á drottningum og fékk ubersolid hróksendatafl. Lokin voru einstaklega falleg, en hann var í raun orðinn leiklaus og því var eftirleikurinn auðveldur, og flottur (sjá stöðumynd).

Hér lék ég 1.Rdf3 og vinnur sá leikur auðveldlega eftir 1...Rf7 (annars tek ég á d7 og leik Re5) 2.Rxf7-Kxf7 3.Re5-Ke7 4.g5 (leikþröng) Ke8 5.Hxe6-He7 6.Hxe7 og hann gaf, því eftir 6...Kxe7 vinn ég hrók með 7.Rc6.

Jón Árni tefldi einnig við stigalægri andstæðing og vann auðveldlega eftir tvöfalda fléttu. Siggi fékk gaur 400 stigum hærri, en tefldi flotta skák og hreinlega slátraði gaurnum. Hann fékk rífandi kóngssókn, vann skiptamun og mátaði að lokum.

Menn voru því glaðir í gærkvöldi, ekki síst Siggi, enda unnum við allir og það sannfærandi.

Ég vaknaði sex í morgun (fimm á Íslandi) og chillaði uns ég fór í brekkið. Ég er vel úthvíldur og hef það bara nokkuð gott. Jón Árni og Siggi fá báðir sterkari andstæðinga á morgun. Jón fær stórmeistara en Siggi náunga sem er svipaður og sá sem hann væóleitaði í gærkvöldi.

Aðstæður eru samskonar og áður, herbergin eru góð, rúmgóð og þægileg, þótt enginn munaður sé. Ég er þó með ísskáp, sem hinir hafa ekki. Venju samkvæmt fá íslenskir keppendur góð herbergi, en á síðasta ári, þegar við vorum hér fimm eða sex, fóru tveir Frakkar heim á fyrsta degi til að mótmæla herbergjunum sínum og því að Íslendingar hefðu fengið þau bestu! Hehe, en halló, við komum hér á hverju ári og höfum amk hingað til komið vel fyrir.

En jæja, læt þetta nægja í bili, en slóðin á heimasíðu mótsins er www.beochess.rs

 

Ári síðar

Síðasta bloggfærsla mín var fyrir ári síðan og tók ég frí í kjölfarið. Þá skrifaði ég um ferðalagið til Serbíu og geri ég hið sama nú.

Í fyrra var ferðalagið skrautlegt, eins og lesa má hér að neðan. Að þessu sinni gekk allt að óskum, nema hvað farangurinn varð eftir í London.

Ég ákvað skyndilega á fimmtudaginn síðasta að skella mér á Serbíumótið, sjötta árið í röð. www.beochess.rs. Þetta gekk hratt fyrir sig, kannski of hratt. Ég er auðvitað æfingalaus og hef eiginlega ekkert teflt frá því á sama móti í fyrra. Og þá gekk ömurlega. Ég er þar að auki langþreyttur og hálf slappur að venju, en haustmánuðirnir eru jafnan "vertíð" í yfirlestrinum.

Ferðin gekk svo sem vel. Hitti gamlan vinnufélaga í Keflavík (hitti Margeir í fyrra!), fékk síðan gott sæti í vélinni með autt miðjusæti og ágætis náunga í ysta sætinu. Hann starfar hjá Marel og er á leið til Suður-Afríku. Ég hitti síðan heiðursmann í bussinum á leið í Terminal fjögur. Hann er á leið til Dubai og Austur-Asíu í allskonar erindum, m.a. að opna jarðvarmadæmi eitthvað.

Nú jæja, þetta seinkaði hjá mér á vellinum, því röðin var löng að lost-found. En félagi okkar Robba Lagermanns hér í Serbíu beið rólegur á vellinum. Gott að eiga svona vini, þeir gerast varla betri. Serbar eiga jafnan fáa erlenda vini, en eru traustir og vinir vina sinna.

 Fyrsta kvöldið var shaky. Ég var þreyttur og töskulaus. Tók smá kvöldrúnt, keypti vatn og snakk til að hafa hjá mér og lá síðan uppí með tölvuna í fanginu. Ég hafði tekið með mér smotterí til að glápa á, svo mér myndi ekki leiðast fyrsta kvöldið (þegar maður nennir engu öðru). Annars ágætt kvöld.

Herbergið er með besta móti, með ísskáp (fylgir stundum og stundum ekki), stórum svölum og næs. Jafnvel sturtan er góð með nýjum botni (þessum gömlu ryðguðu var greinilega skipt út). Og engar pöddur, eins og stundum voru til ónæðis fyrstu árin. Ég hef það semsagt ágætt.

Fór í morgunrúnt og dúllerí í gær, á frídeginum. Sofnaði eftir hádegið og slappaði bara af. Fór síðan með þessum vini mínum út á flugvöll að ná í töskuna og tókum rúnt um Belgrað á bakaleiðinni. Þar kom Serbinn upp í honum, en hann og aðrir Serbar sem ég þekki vilja allt gera fyrir gesti sína, jafnvel þegar þeir sjálfir eru staurblankir eins og þessi. Hann fær léleg laun og á inni hjá hótelinu margra mánaða laun. Samt þurfti ég nánast að beita afli til að fá hann til að taka við greiðslu fyrir viðvikið. Hann var nánast móðgaður (eins og ég átti svosem von á), en hann þurfti á fénu að halda og féllst að lokum á að taka við þessu sem ég otaði að honum. Ekki mikið fé fyrir mig, en mikið fyrir hann. 

Jón Árni Halldórsson og Sigurður Ingason komu hingað í gærkvöldi. Þeir höfðu teflt á móti í Brno og komu hingað um Vínarborg, um Bratislava skilst mér. Það er góður rúntur. Ég fílaði Bratislava á sínum tíma og fór þaðan til Vínar (þá í sagnfræðilegum erindum) og skilst mér að þeir hafa haft það gott og staðið sig vel í mótinu.

Nú fer að styttast í fyrstu umferð. Um 200 keppendur eru með, þar af þrír Íslendingar. Í fyrra vorum við sex, fjórir þar áður, og fimm 2007, ef ég man rétt. Við Róbert vorum hér einir 2006, en 2005 fór ég með Lenku skákdrottningu á mótið, og þá kom ofangreindur Sigurður frá Búlgaríu. Þetta er semsagt sjötta skiptið sem ég tek þátt í þessu móti. Ég hef bara einu sinni verið á "pari", annað hvort átt "stórmót" eða afar slök, yfirleitt eftir hvernig maður var upplagður (heilsulega aðallega). Síðasta mót var afar slakt, svo kannski verður þetta ár betra, þótt ég geri mér litlar vonir. En kannski teflir maður bara betur þegar maður er æfingalaus, ef maður kemur vel hvíldur til leiks.

Kveðjur til allra heima, og ekki síst þeirra sem hafa teflt hér með mér: Lenku, Robba (sem er í Ungverjalandi á móti, hér rétt hjá!), Uglunnar, Dassó og Gumma. Koma svo! 

 

Svadilfarir i Serbiu...solid

Svaðilfarir í Serbíu 

Ég var alveg furðulega rólegur meðan þetta gekk allt yfir. Kannski var það vegna þess að ég er ekki að koma hingað í fyrsta skiptið. En ég hélt kúlinu, var bara sallarólegur eins og ekkert hefði í skorist. Ég var eiginlega hissa á sjálfum mér. Kannski var ég bara kominn yfir pirringsmörkin.

En dagurinn byrjaði eðlilega. Maður kom sér niðrá BSÍ og tók bussinn út á flugvöll. Þar gekk allt fyrir sig með hefðbundnum hætti. Maður fékk sér kaffi og slakaði aðeins á. Keypti USB-lykil í fríhafnarELKO og rakst á Margeir MP á þönum að versla, en hann var á leiðinni til Kiev. En þegar hann var að útskýra fyrir mér ýmislegt varðandi fjárhagsmál var kallað á mig í kerfinu og ég beðinn að gefa mig fram við þjónustuborð. Ég hafði ekki hugmyund um hvar það var, en fann að lokum. Þá kom í ljós að einhver Spánverji hafði „fengið brottfararspjaldið“ mitt, út af bilun í kerfinu. Ég var því formlega séð miðalaus, en elskulega konan skaffaði mér bara nýtt spjald og engin vandræði. Furðulega rólegur. No problem.

London gekk eðlilega fyrir sig. Ég setti á autopilot þarna í Terminal 1 og gekk nánast beint af augum yfir í Terminal 2, þar sem JAT Airlines, serbneska ríkisflugfélagið, hefur löngum haft aðsetur; fór í gegnum öryggistékk og allt i orden. Fattaði síðan, þegar ég var kominn á „venjulegan stað“, að eitthvað var ekki allt í lagi. Jú, JAT hafði flutt yfir í Terminal fjögur. Og maður hafði ekki tíma fyrir þetta, því öll þessi ár, en þetta er fimmta árið í röð sem ég tek þessa sömu ferð – á sama skákmótið – hafði maður í raun mátt þakka fyrir að ná tengifluginu. Ég stormaði til baka, spurði til vegar (já karlmenn gera það stundum!) og komst að lokum út úr Terminal 2, út í buss (eftir smá bið), í ausandi rigningu, og síðan yfir í Terminal 4. Þar fann ég allt að lokum, en jújú, seinkun.

En ég var enn sallarólegur. Ég fer að hafa áhyggjur af mér með þessu áframhaldi. Það var einhver furðuleg ró yfir manni, þrátt fyrir að vera að ferðast svona einn og lenda í ýmsum vandræðum; fátt er leiðinlegra en að ferðast einn, sér í lagi ef maður ferðast langt og þarf að skipta um vél á leiðinni. En þetta gekk að lokum og ég var rólegur. Ég hafði merkilega nokk lent í barnapössun, en serbnesk ofurskutla (ok, þessar þarna í ungfrú Ísland líta út fyrir að vera lágvaxnar, feitar og ljótar í samanburði) hafði sest við hliðina á mér með krakkann sinn, en þurfti að skreppa á bekkenið. Ég hafði því auga með krakkanum...jújú, og í vélinni var okkur troðið saman líka hlið við hlið, jújú. En ég hafði víst dottað þarna rétt áður en átti að lenda, því sú serbneska ýtti við mér og glotti vandræðalega. Þoka ársins í Belgrað, flugvöllurinn er lokaður og við fljúgum til Nis. 250 km, í burtu, takk fyrir. Svona eins og að lenda á Kirkjubæjarklaustri.

Flugvöllurinn í Nis er álíka stór og sá á Akureyri. Flughafnarbyggingin slæm. Og hraðbankinn virkaði ekki, mér og sumum öðrum til lítillar ánægju. Nokkrir enskir gaurar stungu af í bæinn að leita að hraðbanka, og týndust. Meðan biðum við eftir bussunum sem áttu að taka okkur til Belgrað. Eftir 1 ½ klst bið (þegar ég átti fyrir löngu að vera kominn á hótelið í Obrenovac) komu tveir bussar og ég fór í þann síðari. Eftir að hafa beðið þar í rösklega hálftíma og komist að því, eftir samræður við skemmtilegt fólk þarna, að Englendingarnir væru týndir. Það yrði að bíða eftir þeim.

Ég var þó enn sallarólegur. En konan, sem hafði sest við hliðina á mér nennti þessu ekki og spurði hvort ég vildi ekki deila með sér taxa til Belgrað. Þetta væri orðið fáránlegt. Ég var orðinn þreyttur að bíða þarna, gat ekki einu sinni keypt mér vatn eða aðrar nauðsynjar, enda hraðbankinn bilaður og ég seðlalaus, svo ég sló til. Var þó með evrur á mér sem betur fer. Tveir útvarpsmenn frá Ljubljana slógust í hópinn og fórum við fjögur í litlum KIA til Belgrað, rúmlega 250 km í burtu í niðdimmu.

Og fljótlega kom í ljós, að veðrið var ekki ýkt. Ég hef aldrei séð aðra eins þoku. Útvarpsmennirnir, c.a. þrítugir, voru með ofursíma á sér og gátu rakið leiðina fyrir bílstjórann með GPS-systemi. Þeir öfluðu líka þeirra heimilda, að bussinn hafði beðið í 45 mínútur til viðbótar eftir þeim ensku. Annar þeirra hafði orðið hugfanginn af Nonna-bókunum þegar hann var lítill og sagði mér eitt og annað frá þeim. Mundi jafnframt eftir Agureiri; framburðurinn hans var eiginlega fallegri en okkar. Þeir félagarnir vissu reyndar heilmikið um Ísland, hrunið og efnahagsmál landsins almennt. Þeir skildu þó ekki, að þar sem rafmagnsverð á Íslandi væri skelfilega lágt, að verð á íslensku grænmeti úr gróðurhúsunum væri svona hátt. Ég útskýrði þá staðreynd með því, að það væri sósíalistastjórn við lýði og hún væri að skattleggja allt sem hreyfðist. „And if it does not move, they shake it.“ Kannski ekki alveg nákvæmt, en jæja...

En við náðum á áfangastað, Hotel Slavija, þar sem bussarnir áttu að skila af sér. Þar varð misskilningur og ég beið eftir einhverju sem ekkert var og þegar klokkenið var farið að ganga tólf tók ég bara taxa til Obrenovac. 50 evrur í viðbót, enda tvöfaldast taxtinn eftir níu á kvöldin. En þetta var ekki taxi, heldur gamall Benz 197x módel, ógeðslegasti bíll sem ég hef nokkru sinni stigið inn í og farþegasætið frammí var hálf laust og súnkaði. Var ábyggilega síðast þrifinn fyrir hrun. Og kallinn með naumindum í lagi.

En ég var rólegur, þrátt fyrir að hafa kastað 100 evrum í súginn og mátt þola harðræði eins og John Cusack í The Sure Thing, nema engin verðlaun önnur en að komast á leiðarenda. Og að lokum komst maður til Obre, svona til að gera langa sögu stutta. Eftir sátu á Hotel Slavija, og fengu hótelgistingu yfir nóttina, fjórir heittrúaðir múslimar á leiðinni til Sarajevo. Þeir höfðu setið í röðunum beint fyrir framan mig í vélinni. Nú skal boða íslamisma þar, jájá.

Að koma á hótelið var eins og að koma heim, og fékk jafnvel sama herbergið og þegar ég kom hingað fyrst, 304. En þetta sinn var vatnslögnin í lagi. Þarna vann sama fólkið og öll hin árin, og var manni heilsað með nafni við komuna. Og næturvaktarstaffið heilsaði allt með látum: „Aha, Islandija Bergson“, eða hvað það nú var. Ekkert af þessu fólki talar ensku. Fólkið hafði geymt fyrir mig kvöldmatinn...já, sami snitzelinn og oft áður, þ.e. sú algengasta af þremur snitzel tegundum sem maður hefur lifað á þarna. Og ég sem þarf að passa mig á svínakjötinu, en þegar maður er glorhungraður (hafði ekkert borðað nema flatkökur um morguninn og síðast fengið vott þegar ég svolgraði í mig Diet Coke á Heathrow) lætur maður sig hafa það. Fór síðan niður og keypti okurvatnið á hótelbarnum, en 2 lítra flaska þar kostar eins og 8 lítrar á supermarkaðnum þarna hinumegin við brúna. Maður lét sig hafa það þetta skiptið, en never again, nema í neyð.

Og strákarnir koma allir á morgun. Uglan og Dagur A. Möller koma frá Novi Sad, Robbi frá London (er þar í stuttu fríi hjá Páli Agnari), og Jón Árni / Siggi Inga tvíeykið kemur frá Timisoara, en þeir höfðu fundið út að það sparaði heilmikið að fara til Belgrað um Timisoara í Rumeníu, gista þar eina nótt og taka morgunlestina. Kreppuferð ársins.

Nýr morgun, mánudagur:

Vaknaði kl. 6:30 að staðartíma, hálf sex að íslenskum. Ég hafði náð að leggja mig í 5 tíma, en þarna í morguns-árið setti ég nýjan standard í morkinheitum. Ég skrapp niður og hitti uppáhalds reception-kallinn (þ.e. hann talar ensku). Hann heilsaði manni með nafni og virktum, lét mig hafa miða fyrir morgunmatnum og ég fór beint að „borðinu mínu“, pantaði það „sama og venjulega“, og fyrr en varðandi stóð þessi massíva kaffileðja á borðinu, ávaxtasafni og skinku-egg dæmið góða. Þetta fólk hefur unnið þarna lengi, það er ár frá því ég var þarna síðast, en allir muna eftir manni, ég man eftir öllum, og fólkið man hvað ég fékk mér jafnan í morgunmat! Jahérna.

Kl. níu ætla ég að rúlla út í internetkaffi, þar sem sömu dúllurnar vinna ábyggilega enn. Þar mun ég pósta þessu, tékka emaila og gera nauðsynlegar æfingar. Síðan tekur við smá rúntur um pleisið, rifja upp gamlar slóðir sko. Ekki sakar að útsýnið er gott. Robbi Lagerman heldur því fram, að hlutfallslega séu obrenovaskar konur þær fallegustu í heimi, og hann þekkir þetta, hefur farið víða. En þetta er svona eins og Esjan, þetta venst, svo maður verður ábyggilega sallarólegur áfram.

Já, þetta er eins og að koma heim...