Bagdad-Jerúsalem-Andalúsía

Nýjasta nýtt frá Memri snertir m.a. yfirlýsingar eins leiðtoga uppreisnarmanna súnníta í Írak um "hersetu Írana í Bagdad". Þar segir m.a.

 Commander of the Islamic Army in Iraq on "The Iranian Occupation of Baghdad" On December 29, 2006 Islamist websites posted a written message by the commander of the Islamic Army in Iraq. The message declares that the most crucial battle being fought today in Baghdad is not the battle against the American occupation, but rather the battle against the "Iranian occupation." The message calls upon the mujahideen to fight this occupation just as steadfastly as they fight the Americans, and on the entire Islamic nation not to abandon Baghdad "like they [abandoned] Jerusalem and... Andalusia." The message urges all Muslims to assist the mujahideen in Iraq by providing them with good advice, by offering them material help, and by publishing only information which assists the cause.

 

 

Ég vil vekja hér athygli á einum þætti í þessum pistli, nefnilega tengingunni Jerúsalem-Andalúsía. Ég hef hér áður rætt um, að íslam skiptir heiminum í tvo hluta, heim íslams (dar al-islam) og heim stríðs (dar al-harb). Sá fyrrnefndi nær yfir öll þau svæði, öll þau lönd, sem einu sinni hafa lotið íslam, þar á meðal Spánn, Sikiley, Balkanskagi og víðar. Af þessum löndum eru tvö svæði, sem múslimum þótti sárast að missa, Jerúsalem og Andalúsía. Múslímar réðu Spáni í nokkrar aldir, meira eða minna, og voru ekki endanlega sigraðir fyrr en um sama leyti og Kólumbus sigldi í vesturveg, 1492. Á Spáni var blómleg menning, þar sem múslimar, Gyðingar og Spánverjar lögðu saman í púkk. Um hríð var þarna helsta menntasetur Evrópu, í Cordóba, meðan myrkar miðaldir fáfræðis og afturhalds kaþólskra réði yfir hinni kristna heimi. En hinir kristnu náðu smám saman að hrekja Márana, múslima á Spáni, yfir Gíbraltarsund, og Gyðinga hingað og þangað um heiminn. Eftir stóð rammkaþólskur Spánn, þar sem rannsóknarrétturinn komst til áhrifa. En múslimum sveið missir Spánar. Þar var síðasta vígi fyrstu kalífaættarinnar, Umayyada, meðan Abbasídar brutu niður kalífaveldi Umayyada í Damaskus og fluttu kalífdæmið til Bagdad. Abbasítar voru fyrst og fremst stjórnmálamenn, ekki trúarleiðtogar og því er ekki að furða, þótt trúaðir múslimar samtíma okkar í dag líti aftur til þeirra, sem brutu leið fyrir íslam til yfirráða yfir Miðjarðarhafssvæðinu. Þeir gerðu íslam að stórveldi á heimsvísu með því að samtengja trúarbrögðin íslam og stjórnmálaleg yfirráð; sneru kristnum mönnum til "réttrar" trúar en masse, og brutu pólítískt vald þeirra á bak aftur.  Og það voru Ummayyadar sem reistu Al-Aqsa í Jerúsalem og gylltu Klettahvelfinguna.

Þess vegna þarf að frelsa Bagdad-Jerúsalem-Andalúsíu undan veldi "Abbasíta":

1. Frelsa Bagdad undan svikurum innan íslam, þ.e. shítum, og verndurum þeirra úr hópi krossfara, þ.e. Bandaríkjanna og bandamanna þeirra.

2. Frelsa Jerúsalem undan Abbas, að þessu sinni Abbas, forseta heimastjórnarinnar.

3. Frelsa Andalúsíu undan "krossförunum".

Og þetta þarf að gerast í réttri röð. Fyrst þarf að frelsa Bagdad, síðan Jerúsalem, og þegar það hefur verið gert, má fara að huga að Andalúsíu, sem, að mér skilst, er samnefnari hjá mörgum yfir evrópsk lönd, sem tilheyra "heimi íslams": t.d. Sikiley, Kýpur, Grikkland, Balkanskagi osfrv.

En fyrst Bagdad og Jerúsalem -- síðan fylgir "Andalúsía" á eftir.