Hækka refsirammann í alvarlegum umferðarlagabrotum

Þetta er nánast orðið daglegt brauð. Hvað í ósköpunum eru menn að hugsa? Hvernig stendur á því, að svona lagað, og svipað, gerist aftur og aftur? Nú þarf löggjafinn að taka sig til og herða refsingar í svona málum.

Þetta gengur ekki svona lengur.

Hirtur ölvaður á 140 km hraða

Paris

Mogginn hefur greinilega tekið breytingum á síðustu árum. Nú er blaðið orðið að Helgarpósti á forsíðu og er á köflum blanda af Séð og heyrt annars vegar og Sjómannablaðinu Ægi hins vegar.

Þessi óþolandi eltingaleikur við ómerkileg atriði sem snerta fræga fólkið í USA er orðinn óþolandi. Af hverju er ekki verið að eltast við fræga fólkið á Íslandi? Það stendur okkur mun nær en t.d. Paris og hinar silikongellurnar í USA.

Paris Hilton best í rúminu segir gamall rekkjunautur

Græðgin kostar stundum 10 milljónir

Já, ef menn eiga 10 millur á lausu og eru tilbúnir að henda þeim svona út um gluggann vegna grægði -- vonin um að græða, græða og græða meira --- þá segi ég bara: Kannski þetta kenni þér kallinn!

Og hvaða aula dettur í hug að svara svona bréfum? Hvaða asni sem er sér úr flugvél að þetta er bara svindl. Trúi ekki að maðurinn skuli hafa fallið fyrir þessu...nema fyrir það, að hann var gráðugur í meiri pening, meiri pening, meiri pening.

Já, menn falla oft flatir á græðginni.

Töpuðu tugum milljóna til svindlara

Hafa ísl. hæstaréttardómarar aukadjobb í Frakklandi

Sko:

1. Svona starfsemi er viðurstyggileg. Þeir menn, sem svona gera, eru siðblindir á háu stigi og eiga ekki að fá að ganga lausir.

2. Dómarnir í málinu eru hlægilegir. Í samanburði er nýfallinn dómur í innlendur barnaperramáli mjög strangur.

Hvert er heimurinn eiginlega að fara? Er siðleysi ráðandi?

Á sjötta tug manna dæmdir fyrir sölu á börnum í Frakklandi

Þetta hefði aldrei getað gerst í Byrginu!

Þar hefði þetta frekar verið á hinn veginn: einn karl, 15/20 konur. :)

Hjúkrunarkona segir 20 lækna geta verið föður barns síns

Snilld- Must see: Hlátur er smitandi!

Þetta er nú alveg stórkostlegt. Ekki annað hægt en að springa úr hlátri þarna á stundum.

Heyrnarlausir

Ég hef samúð með málstað heyrnarskertra, bæði á Íslandi og víðar. Ég vann sem unglingur með hópi heyrnarskertra og vann þetta unga fólk með miklum sóma, sennilega miklu betur en við hinir. Síðan býr heyrnarlaus maður í kjallaranum heima, fínn náungi.

Heyrnarskertir og heyrnarlausir eiga rétt til að lifa eins eðlilegu lífi og kostur er. Þótt ég sé almennt hlynntur því, að ríkisvaldið sé ekki að skipta sér um of af daglegu lífi landsmanna, þá eru einstök sem ég tel, að ríkið EIGI að taka upp á sína arma. Þá koma til hópar, sem heilsu eða veikinda vegna geta ekki staðið jafnfætis öðrum nema með aðstoð ríkisvaldsins. Svo einfalt er það. Það eiga allir að fá tækifæri til að láta að sér kveða, stunda atvinnu og sjá sér farborða með sómasamlegum hætti. Líka heyrnarlausir, blindir, öryrkjar og aðrir hópar, sem standa höllum fæti í lífinu og geta ekki af sjálfsdáðum komist til álna eða bara séð sér farborða. Nóg þurfa heyrnarskertir að þola, þeir geta t.d. ekki heyrt þessa tæru snilld hér.

Það hlýtur að vera hægt, með þessum tugmilljarðaskattgreiðslum bankanna, að létta aðeins undir með heyrnarlausum. Og varla kostar þetta mikið? Þetta er bara spurning um að vilja.

Vilja fá fagfólk til að veita heyrnarlausum þjónustu

J-Lo

Er nokkur furða þó ég, og margir fleiri, séu búnir að fá nóg af því, hversu fjölmiðlar skríða fyrir þessu liði þarna í LA og nágrenni. Fólk sem hegðar sér svona á að senda beint í hús við sundin blá. Þetta er fáránlegt...og hefur maður reyndar heyrt það verra en þetta.

J.Lo. heimtaði að skipt yrði um ljósaperur

Útlendingastefna frjálslyndra...ættuð frá 1927?

Eftirfarandi ritgerðarkafla fann ég í fórum mínum. Kannski getur þetta upplýst dálítið í hverju útlendingastefna frjálslyndra er fólgin.

 

Við þingslit vorið 1926 flutti leiðtogi Alþýðuflokksins, Jón Baldvins­­son, þings­­á­lykt­un­artillögu um „að skora á ríkisstjórnina að undir­­búa lög­­gjöf um rjett er­lendra manna til þess að leita sjer at­vinnu á Íslandi." Svip­­­uð til­laga hafði kom­ið fram á Alþingi 1924, frá Ásgeiri Ásgeirssyni, en hlotið lítinn hljóm­grunn hjá Jóni Magn­ús­­syni for­­sætis­­ráð­herra. Jón Baldvinsson taldi nú, að málinu mætti ekki fresta lengur:

Á seinni árum hefur tals­vert borið á því, að erlendir verka­menn hafi verið fluttir inn og þannig bægt innlendum verkamönn­um frá vinnu. Það væri sök sjer og í sjálfu sjer ekk­ert við það að athuga, ef þeir ynnu fyrir sama kaup. En því er ekki að heilsa, heldur eru þeir ráðnir upp á lægra kaup og þar með notaðir til að fella kaup verka­manna inn­an­lands...

Jón taldi, að ástæður þessa væru hinir fjöl­mörgu er­lendu at­vinnu­rekendur, sem störf­­uðu í landinu. Fyrir þá, sem ekki ætluðu sér að setjast að til lang­frama á Íslandi, lægi það beinast við að nota ódýr­­­­asta vinnu­aflið, sem fáanlegt væri hverju sinni. Þannig væru fluttir inn ó­dýrir verka­menn frá Noregi og inn­lendir atvinnu­rekendur væru því nauð­beygð­­­ir að halda launa­kostn­aði niðri, til að geta keppt við hina erlendu á jafn­réttis­grundvelli. And­staða Jóns Bald­vins­­son­ar við erlenda verka­menn náði þó ekki til þeirra, sem setj­ast vildu að á Ís­landi og starfa samkvæmt innlendum kaup­­gjalds­töxt­um, held­ur aðeins „sel­stöðuverka­manna". Þeir væru yfirleitt ó­nytj­­­ung­ar, því ein­göngu lélegri hluti verka­manna fengist til að vinna hér fyrir það litla kaup, sem þeim væri boðið. „En það gæti hugsast, að atvinnu­rek­end­ur vildu flytja inn erlenda verka­­­­­­menn, til þess að geta sagt við innlendu verka­mennina: Nú verð­­­ið þið að slaka til um kaup, annars flytjum við inn alla verka­menn, sem við þurf­um. Jeg sje ekkert vit í því, þegar við erum að berjast við at­­­vinnu­leysi í landinu sjálfu, að atvinnu­rekendur, inn­lend­­ir eða er­lend­ir, geti flutt inn erlendan vinnukraft, til þess að fella laun innlendra verka­­manna, svo sem fullyrt er að einn norsk­ur atvinnu­rekandi á Siglu­firði hafi gert nú fyrir skemmstu." Þing­menn voru þó hlynntir þings­ályktunar­tillög­unni og sam­þykktu hana sam­­hljóða. [1]

Í júlí 1926 tók ríkisstjórn Jóns Þorláks­son­ar við völdum, en Jón Magn­ús­­­son hafði lát­ist skömmu áður. Stefna Jóns var ein­föld: „Að­al­­­hug­sjón­in er sú, að þjóð­fél­ag­ið verði samsafn sem flestra sjálf­stæðra og frjálsra ein­stakl­inga, sem hver fyrir sig geti haft sem óbundn­ast­ar hend­ur til þess að efla far­sæld síns heim­ilis og þar með alls þjóð­fél­ags­ins öðrum að skað­lausu."[2] Þessi hugsjón Jóns Þor­láks­sonar var gjör­­sam­lega á skjön við þing­s­­­álykt­unar­til­lögu nafna hans Bald­vins­­sonar á Al­þingi 1926. Frum­varp stjórn­ar­innar um at­vinnu­rétt út­lend­inga var því ekki að­­eins sérsniðið að þörf­um verka­manna, held­ur var því ætlað að taka tillit til allra þegna samfélagsins. Í febrúar 1927 kynnti ríkisstjórnin frum­varp til laga „um rjett er­lendra manna til að stunda atvinnu á Íslandi" sem taka ætti gildi 1. okt­ób­er sama ár. Frum­­varpið var hugsað sem viðbót við lögin frá 1920, en þau  myndu þó áfram halda gildi sínu í þeim málaflokkum, sem hin nýju lög næðu ekki til. Svo segir: „Svo hefir verið talið, að lög nr. 10, 18. maí 1920, um eftirlit með út­lend­ingum, veiti eigi heimild til að hefta innflutning er­lendra verka­­manna. Svo getur stað­ið á, að slíkur innflutningur sje bæði ó­þarf­ur og hættu­legur, ó­þarf­ur af því að verk það, sem vinna á, verði unnið af inn­lendum mönn­um, og hættu­­legur, ef veitt er inn í landið flóði erlendra verka­manna án þess að nauð­syn­legar var­úð­ar­reglur sjeu settar, svo sem um holl­ustu­­hætti, lög­gæslu, fram­­færslu o. s. frv. Svo má tungu og þjóðerni stafa hætta af fjöl­menn­­um erlendum verkalýð." Eins og búast mátti við, voru þing­menn ekki á einu máli um að sam­þykkja frum­­­varpið breytingalaust. Sér­stak­lega fann Jón Bald­vins­son þar nokkra hnökra. „Hitt atriðið er þó meira um vert. Jeg vil, að lög­in gangi þegar í gildi, svo að þau geti byrjað að verka í sumar. Lög­­un­um er aðal­lega ætlað að hefta inn­flutning verkafólks við síldar­vinnu; en Norð­­menn hafa árlega flutt hingað margt verkafólk til þeirrar vinnu, og hefir verið litið svo á, að ekki sje hægt að meina það. Lögin frá 1920 [um eftirlit með út­lend­ingum[3]] hjeldu menn að bönn­uðu þetta, en seinna var það álitið, að þau snertu aðeins eftirlit með heil­brigði þeirra manna erlendra, er hing­að koma, og að heilbrigðu fólki væri ekki hægt að meina landsvist."[4]

     Sjávarútvegsnefnd neðri deildar samþykkti frumvarpið en minni­­ hluti nefnd­ar­­innar, aðallega þingmenn Framsóknarflokksins, komu fram með breyt­ing­ar­­­tillögu við þriðju grein þess. Sigurjón Jóns­son mælti fyrir því að bænd­ur fengju heimild „til að flytja inn er­lend vinnu­hjú...Það er oft erfitt að fá þann vinnukraft, sem landbúnaðurinn þarfnast, og það ástand gæti orðið verra, ef hafin yrði stóriðja ofan á þá vinnu­­fólkseklu, sem fyrir er. Því viljum við, að bændur­nir fái þessa heim­ild."[5] Jakob Möller, þing­­­manni frjáls­lyndra, taldi það hins vegar „ó­við­feld­ið og alv­eg óskilj­an­legt", að tak­marka innflutning verka­­fólks til bæja, en leyfa ó­tak­­mark­aðan inn­­flutn­ing til sveita: „Mjer finst þetta vera að gefa sjálf­um sér ut­an­­und­ir."[6] Héðinn Vald­imarsson taldi einnig, að breyt­ing­ar­­til­lagan um inn­­flutn­­ing vinnu­hjúa væri ein­­kennileg, því „í stað þess, sem jafnan hefir verið við­kvæðið hjer, að Ís­land sje fyrir Ís­l­­end­­inga, þá er með till[ögunni] sagt, að sjávarsíðan sje fyrir Ís­lend­­­inga, en sveitir­nar fyrir útlendinga. Með því að hafa ó­tak­mark­­aða heim­ildina fyrir því að ráða erlend vinnuhjú til sveitanna, þá verður ekki auðvelt að stemma stigu fyrir því, að inn­flutningurinn verði mikill, og fólk það, sem þannig flyst inn í sveitir­nar, getur hæg­lega leit­að síðar til sjáv­ar­­síð­unnar." Héðinn gagn­­rýndi einnig flutn­ings­mann breytingar­til­lög­unn­ar harka­­lega. Það væri eins og hann og aðrir telji „að það nauð­syn­leg­asta, sem hægt sje að gera fyrir íslenskan land­búnað, sje að flytja inn er­lendan verkalýð -ekki sökum þess, að ekki er nóg til af inn­lendum verka­lýð, heldur vegna þess, að hann álítur hægt að fá það fólk ó­dýrara."[7] Meg­in­­and­staða Héð­ins kom til vegna þess, að bændur vilji flytja inn útlent verka­fólk, meðan þeim byð­ist atvinnulaust fólk úr bæj­um. Slík­ur hugs­un­ar­háttur væri frá­leitur og ó­skyn­­­samur. Fram­sókn­ar­­menn töldu það hins veg­ar, að taxtar verka­lýðs­­félag­anna væru svo háir, að bændur hefðu ekki efni á að ráða bæjarverka­menn til vinnu.

     En þegar umræðan hafði borist að útlendingum og landbúnaði, var gamall kynþáttadraug­ur­ vakinn upp af værum blundi, en í sölum Alþingis 1903 höfðu  menn óttast innflutning finnskra bænda vegna kynþáttar þeirra. Bernharð Stef­áns­­son og fleiri óttuð­­ust, að innflutningur útlendinga gæti skemmt ís­lenska kyn­­stofn­­­inn. Þing­menn voru þó sammála um það, að Danir og Norðmenn teld­ust engin ógn­un við þjóðernið, en hins vegar væri hætta á að hefjast myndi inn­flutn­ing­ur „Pól­verja, Rússa og annarra álíka fjarskyldra þjóða, ef bænd­um yrði leyfð sú und­an­þága að mega ráða sjer erlend hjú."[8] Héðinn Vald­­imars­son var einn þeirra sem lýsti yfir hvað mest­um ótta við slíkan inn­flutn­ing. Danir og Frakkar hefðu flutt inn Pól­verja í stórum stíl, enda væru þeir bæði ó­dýrt og gott vinnu­afl. Hins veg­ar hefðu pólsku verka­menn­irnir dreg­ið úr þjóð­­inni vegna marg­­vís­legra bresta sinnar.[9] Flestir þing­menn töldu þó, að enga hættu staf­aði af Pólverjum vegna þess, að ís­lensk­ir bændur myndu aldrei flytja inn slíkt fólk til landsins. Ekki fer hjá því, að hér hafi fordómar blandast inn í umræðuna, en í ljósi tíðarandans kemur það kannski ekki á óvart.

     Að lokum var frumvarpið samþykkt með nokkru tilliti til breyt­ingar­til­lögu fram­­sóknarmanna. Í lögunum var „erlendur maður" skil­greindur sá, sem heim­ilis­fang ætti utan Íslands og hefði því ekki rétt til bú­­­setu á Ís­landi. Kemur því aftur fram áherslan á fast lögheimili á Íslandi og búsetu allt árið um kring. At­hygli­vert er, að út­lendingur er hér skilgreindur eftir búsetu, en ekki ríkis­borg­ara­rétti eða þjóð­erni. En hins vegar var viðvera útlendinga sett í samhengi við atvinnurétt, þannig að allir sem eiga hér lögheimili og greiða skatta til sam­félags­ins, séu hluti af þjóðinni. Ein­­stökum mönnum, félögum, stofn­un­um eða fyrir­tækj­um væri ó­heim­­ilt að ráða útlend­inga í vinnu upp á kaup­greiðslu, nema í eft­irtöldum und­an­tekn­ingar­­til­­vikum: 1. Erlend­ir sér­fræðingar „við alls­konar iðju." 2. Aðrir er­lendir kunn­­áttu­menn í sér­hæfðum grein­um. 3. Skyld­menni kaup­­greiðanda „að feðga­tali eða niðja, kjör­börn, fóst­ur­börn og systkin." 4. Er­lend vinnuhjú til sveita­­vinnu. 5. Er­lendir skip­herrar á ís­lensk skip. 6. Sendi­menn er­lendra ríkja mega ráða er­lenda menn í einka­þjónustu sína.[10]

     Lögunum var þó ekki stefnt gegn út­lend­ingum, sem fasta búsetu höfðu á Ís­landi. Þótt engin sér­stök lög hefðu verið til um atvinnu­rétt útlend­inga fram að þessu, hafði stefna stjórn­­valda verið að tak­marka atvinnu lausa­manna á Ís­landi. Alþing­is­­­menn höfðu ætlast til þess, að út­­lend­ingar sem störf­uðu á Ís­landi, hefðu hér fasta búsetu og settu því lög sem tak­­mörk­uðu aðeins atvinnu­frelsi þeirra, sem lög­heimili áttu erlendis. En at­hygli­vert er, í ljósi fyrri hug­mynda um að útlendingar skyldu ekki búa í sveitum, að atvinnusókn þeirra skyldi heimiluð til sveita, en heft til bæja. En að hinu ber að gæta, að í lög­un­um frá 1927 var aðeins ætlast til þess, að út­lend­ingar í íslenskum land­búnaði störfuðu hjá íslenskum bændum, en ættu sjálfir ekki bújarðir til nýt­ing­ar.

 

 

[1] Alþingistíðindi 1926 D, 304­-307.

[2] Hannes Hólmsteinn Gissurarson, Jón Þorláksson forsætisráðherra (Rvík, 1992), 273.

[3] Sjá Snorri G. Bergsson: "Útlendingar og íslenskt samfélag 1900-1940" (M.A. ritgerð í sagnfræði, janúar 1995).

[4] Alþingistíðindi 1927 B, 135-­138.

[5] Sama heimild, 150.

[6] Sama heimild, 170.

[7] Sama heimild, 155, 167.

[8] Sama heimild, 162-­163.

[9] Sama heimild, 167, 177-­178.

[10] Stjórnartíðindi 1927 A, 29-­31.

Gunnar Örlygsson, Valdimar Leó og Margrét Sverris

Menn hafa rætt hér á blogginu, að það væri hræsni í Frjálslynda flokknum að taka við Vald. Leó, sem yfirgaf Samfó og fór með eitt þingsæti yfir til Frjálslyndra. Mikið gekk nú á, þegar Gunnar Örlygsson fór úr FF yfir til Sjálfstæðisflokk vorið 2005. Þá létu frjálslyndir eins og hann hefði farið drottinssvik og hefði þar að auki stolið þingsæti frá kjósendum flokksins. Þetta er allt þekkt og hefur verið rætt.

Andríki vekur athygli á því í morgun, að sá ráðamaður í FF, sem einna hæst lét í þessu, var einmitt Margrét Sverrisdóttir, sem nú er sjálf gengin úr Frjálslynda flokknum. Og það sem meira er, Andríki vitnar í Mbl. í gær, þar sem segir:

Margrét tekur í dag við sem borgarfulltrúi af Ólafi F. Magnússyni sem er í tímabundnu leyfi. Hún verður óháður fulltrúi.

Bíddu, var hún ekki kosin varamaður Ólafs, og þau bæði, í borgarstjórn fyrir Frjálslynda flokkinn? Á hún ekki að segja af sér, miðað við fyrri skoðanir á sambærilegu máli. Eða er ekki sama séra Jón og maddamma Margrét?