Lúðvík Hermannsson?

Þetta er nú allt hið furðulegasta mál og skil ég eiginlega ekki af hverju Denni og co hafa reynt að standa í vegi fyrir, að sannleikurinn komi fram, hver svo sem hann er. Lúðvík gerir víst engar arfkröfur, þannig að þetta snýst aðeins um hið rétta í málinu og e.t.v. glansmynd skilgetinna Hermannsbarna af föður sínum. En ekki skemmir fyrir sækjanda, að Lúðvík er nánast eins og Steingrímur í útliti.

Ég heyrði þá sögu, ættaða frá konu sem starfaði víst sem einhvers konar heimilishjálp, að eigin sögn, hjá Hermanni Jónassyni, þegar hann var orðinn lúinn og lasinn. Hún sagðist hafa haft á orði við eiginkonu hans, að hún sinni manni sínum vel og greinilega hafi hjónaband þeirra verið ástríkt og traust. Frú Vigdís (hét hún ekki Vigdís Steingrímsdóttir? man það ekki lengur) sagði það jafnan hafa verið, ef ég man söguna rétt, en hins vegar hafi hún næstum hafa skilið við kallinn, þegar hann eignaðist lausaleikskróann.

Þetta er auðvitað bara lausaleikssaga um lausaleikskróa, og sel ég hana ekki dýrara en ég keypti.

 

Fær að leiða systkini sín sem vitni fyrir rétt í faðernismáli

Skoðanakönnun Mannlífs

Mest er ég hissa á, að Samfylkingin skuli ekki tapa meiru. Afleiðingar Reykjanesræðu formannsins hljóta þá að koma inn í næstu könnun.

Vinstri grænir auka fylgi sitt um 10 prósentur samkvæmt skoðanakönnun Mannlífs

Þjóðernisvarnir og innflutningur útlendinga

"Útlendingavandamálið" er alls ekki nýtt af nálinni á Íslandi; áður var það aðeins huglægt, ekki landlægt. En forðum var annar tíðarandi og ólík viðhorf, og Íslendingar fordómafylltri gagnvart framandi útlendingum en nú er. 

Á Íslandi var búseta útlendinga bönnuð frá 1490 til 1787 og aðeins með ströngum skilyrðum fram til 1855. Eftir að innflutningur útlendinga var laga­lega séð frjáls með tilkomu stjórnarskrár Íslands 1874, þegar tak­mark­an­ir á bú­setu af trúarlegum ástæðum voru afnumdar, höfðu Íslendingar þó þann vara á sér, að hleypa hingað aðeins þeim mönnum, sem orðið gætu landinu til uppbyggingar.

Íslendingar voru hrein, norræn þjóð (a.m.k. að eigin mati) og vildu halda þeim einkennum sínum, en ekki smita þjóðina af framandi ætterni. Tryggvi Þórhallsson, ritstjóri og síðar for­sætisráðherra, virðist hafa höggvið nærri hinum almennu viðhorfum Ís­lend­inga um útlendinga, þegar hann reit eftirfarandi í Tímann:

Aðal­vand­­kvæðin fyrir Ís­lend­inga, ef þeir vilja vernda séreðli sitt, eru ein­mitt þessi, að landið er svo auðugt, að fá­menn þjóð virðist tæplega get­að ráð­­ið við alt það, sem lagt er upp í hend­ur hennar. Ekki er ó­senni­legt að fólk leiti hingað frá öðr­um lönd­um. Það þarf ekki iðnaðinn til. Sjávar­út­veg­ur­inn reynir fyr en varir að draga til sín starfsafl frá útlönd­um. Og mörg­um sveita­bændum mun koma hið sama í hug.

Tryggvi lagði til, að helst yrði leitað fanga á slóðum Vest­­ur-Ís­lendinga í Kan­ada og heim­­flytj­end­ur það­an boðn­ir vel­komnir með hlunn­­ind­um. Væn­leg­asti inn­flutn­ing­­ur útlend­inga væri að sjálf­sögðu fólk af ís­lensk­um stofni. Í annan stað væru „frænd­ur okkar Norð­­menn, sem bæði laga sig vel eftir skilyrðum landsins og eiga auð­velt með að verða hold af holdi íslensku þjóð­ar­innar." Síð­an kæmu „fjar­­skildu frænd­­­urnir" Danir, Þjóð­­verjar og Bret­­­ar, en aðrar þjóð­ir töld­ust víst í hópi óæskilegra út­lend­­inga. Annars taldi höf­undur enga bráða hættu stafa að þjóðerni Íslend­inga og því bæri að svala hungri og þorsta lands­manna að flytja inn erlent vinnuafl, „til að opna auð­­lindir lands­ins."[1] Tryggvi bætti við: „Eins og fyr hefir verið sann­­að, hljót­­um við að fá inn­flytjendur. Vand­­inn er sá að fá eftir­sókn­ar­­verða menn, sem hverfa inn í ís­lensku þjóðina, og efla hana með því að verða hold af hennar holdi. Hinsvegar stendur þjóð­­erninu hætta af þeim inn­flytj­end­um, sem ekki læra tungu þjóðar­inn­ar, allra helst ef þeir telja sig beitta ó­­eðli­leg­um höftum, og mynda eins­kon­ar ný­lendu utan við hið ís­lenska þjóð­félag og í and­­stöðu við það."[2] Íslendingar voru af norrænu ætterni og ætluðu helst ekki að leyfa inn­flutning of margra af fjarskyldu þjóðerni.

Komu merki þess meðal annars fram á Alþingi Íslendinga 1903, þegar Valtýr Guðmundsson flutti þings­álykt­unar­til­lögu um „fólks­­­­­flutn­inga til Ís­lands", sem varð svo að lögum. Þannig buðu Ís­lend­ingar til sín innflytjendum frá Nor­egi, enda væru þeir skyldastir Íslend­ingum í þjóðerni og menningu. Inn­flutningi finnskra bænda var hins vegar hafnað, enda væru þeir framandi þeim norrænu mönnum, sem byggju hér á landi.[1] Jónas landlæknir Jónassen var einn þeirra, sem amaðist við inn­­flutn­­ingi Finna, „sem aldrei myndu samlagast ísl­[ensku] þjóð­erni." Þeir myndu „hafa mjög ill áhrif á þjóðina, fyrst og fremst af því, að megn­ið af því fólki, sem inn flyttist, mundi verða tómt rusl. Það kynferðið mundi bland­­ast sam­an og hafa í för með sér ýmsa ósiði og ef til vill sjúk­dóma."[2] Eitt­hvað hefur þing­­mönn­um blætt finnski þjóð­flokk­urinn í aug­um, því Valtýr leið­rétti sjálfan sig og sagði, að „með þessu á­kvæði um Finna, var ekki átt við hina eig­in­­legu Finna, heldur hina sænsku tal­andi Finna, sem byggja alla strand­lengj­una í Finn­­landi."[3] Þannig var það gjört ljóst, að samhliða því að útlendingar festu hér rætur og gengju inn í þjóðina, urðu þeir að vera á­kveðnu marki brenndir. Við sjáum hér koma fram þá stefnu, sem var ríkjandi á Íslandi fram á hin síðustu ár, að Íslendingar væru norræn þjóð og helst aðeins fólk af skyldum þjóð­stofnum fengi að tilheyra henni.

Í umræðum á Alþingi 1927 um atvinnurétt útlendinga á Íslandi kom það enn og aftur í ljós, að útlendingar voru að sönnu velkomnir, en þá aðeins ef þeir settust hér að til frambúðar og væru af norrænum upp­runa. Bernharð Stef­áns­­son og fleiri óttuð­­ust, að innflutningur útlendinga gæti skemmt ís­lenska kyn­­stofn­­­inn. Þing­menn voru þó sammála um það, að Danir og Norð­menn teld­ust engin ógn­un við þjóðernið, en hins vegar væri hætta á að hefj­ast myndi inn­flutn­ing­ur „Pól­verja, Rússa og annarra álíka fjarskyldra þjóða, ef bænd­um yrði leyfð sú und­an­þága að mega ráða sjer er­lend hjú."[4] Héðinn Vald­­imars­son var einn þeirra sem lýsti yfir hvað mest­um ótta við slíkan inn­flutn­ing. Danir og Frakkar hefðu flutt inn Pól­verja í stórum stíl, enda væru þeir bæði ó­dýrt og gott vinnu­afl. Hins veg­ar hefðu pólsku verka­menn­irnir dreg­­ið úr þjóð­­inni vegna marg­­vís­legra bresta sinn­ar.[5] Flestir þing­menn töldu þó, að enga hættu staf­aði af Pólverjum vegna þess, að ís­lensk­ir bænd­­ur myndu aldrei flytja inn slíkt fólk til landsins. Ekki fer hjá því, að hér hafi for­dómar blandast inn í umræðuna, en í ljósi tíðar­andans kemur það kannski ekki á óvart.

En útlenda hættan var ekki eingöngu bundin við atvinnusókn erlendra manna, heldur biðu spillingaröflin færis við landhelgi Íslands og þráðu víst ekk­ert frekar en það, að smita Íslendinga af einhverju óæskilegu. Finnskir sjómenn, sem reynt höfðu að kaupa íslenskan fisk í höfn eða jafnvel utan landhelgi Íslands 1932, voru til að mynda send­ir í burtu að ráði land­læknis. Ástæðan var einföld: Finnskir sjó­menn væru vafalaust smit­berar næmra sjúk­dóma og gilti það engu, þótt finnskur læknir væri stað­settur á mið­unum, til að annast um og varðveita góða heilsu sjómannanna. Urðu nokkur bréfaskrif milli finnska ræðis­manns­ins á Ís­landi og ís­lenskra stjórn­valda, þar sem sá fyrr­nefndi gagnrýndi stjórnvöld fyrir aðgerðir þeirra. Ásgeir forsætis­ráð­herra Ásg­eirs­son tók þó vel í mál­ið, því lands­­menn myndu hagnast á við­skipt­um sínum við Finna, en þó af­réð ríkis­stjórnin að stöðva þessi viðskipti, að kröfu land­læknis, enda væru Finnar dularfullur kynstofn og ósamræmanlegur þeim íslenska.[6]

En hvað ætli Tryggvi, Jónas landlæknir og Vilmundur landlæknir og margir fleiri áhrifamenn myndu segja nú, þegar Pólverjar og aðrir "framandi útlendingar", búa hér í þúsundavís?

 

[1]  „Þjóðernisvarnir", Tíminn 9. ágúst 1919.

[2] „Enn um þjóðernisvarnir", Tíminn 23. ágúst 1919. (Leturbreyting).

[1] Stjórnartíðindi 1903, 334.

[2] Alþingistíðindi 1903, 687­-689,

[3] Sama heimild, 690.

[4] Alþingistíðindi 1927, 162-­163.

[5] Sama heimild, 167, 177-­178.

[6] ÞÍ. DR. db. 7/807: Ýmis skjöl.

 

 

Snobb

Ef þetta er "hneyksli", hvað var þá Watergate? Þetta er enn eitt dæmið um hjákátlegan hugsunarhátt. Hvað með það þó fleiri en ein kona sé í sama eða svipuðum kjól í móttöku? Sýnir það ekki bara, að konur þessar voru með góðan smekk og fylgdust með nýjustu tísku?

Hvert stefnir heimurinn eiginlega, ef þetta er hneyksli?

„Kjólahneyksli" í Hvíta húsinu

Einn í röngum flokki

Kristinn H. Gunnarsson virðist alltaf vera á móti öllu, sem ríkisstjórnarflokkarnir ákveða, enda er hann í röngum flokki. Gamli Allaballinn á auðvitað að vera í nýja allaballaflokknum, þar sem allir eru (nánast) alltaf á móti öllu. En erfitt að kenna gömlum hundum að sitja!

Kristinn andvígur frumvarpi um RÚV

Samsæri þagnarinnar?

Upp á síðkastið hefur Guðmundur Magnússon, sagnfræðingur og blaðamaður, rætt nokkuð um áhrif eigenda fjölmiðla á fréttaflutning þeirra. Ég hef lítið fylgst með þessari umræðu, en lesið það sem Guðmundur hefur skrifað. En nú hófst þessi fimmtudagsmorgunn á því, að taka aðeins til á skrifstofunni, fjarlægja gömul ljósrit, sem ég er búinn að nota eða mun ekki nota, skila bókasafnsbókum og þess háttar. En þar rakst ég á merkilega grein, sem ég hafði af einhverjum ástæðum ljósritað, þegar ég las gömul blöð vegna ákveðins verkefnis, en síðan hent beint í stóra ljósritabunkann og ekki skipt mér meira af. Innihald þessarar greinar snýr einmitt að því, að eigendur fjölmiðla, beint eða óbeint, hafa áhrif á fréttaflutning þeirra, með einum eða öðrum hætti.

Höfundur greinarinnar hefur mál sitt á að segja:

Undanfarin misseri hefur ýmsum orðið tíðrætt um hlutverk fjölmiðla í íslensku þjóðfélagi og möguleika þeirra til að fjalla um atburði og málefni á gagnrýnan hátt. Umræðan hefur einkum beinst að þeim skorðum sem stjórnvöld og aðrir aðilar setja fréttaflutningi og málsmeðferð í fjölmiðlum. Ritstjórar og blaðamenn hafa bent á takmarkaða upplýsingaskyldu stjórnvalda, sjálfdæmi embættismanna, hvað snertir fréttir af athöfnum þeirra, leyndarkvaðir á opinberum gögnum og fjölmörg önnur atriði sem hindra opna umræðu um málefni þjóðarinnar.

Þetta gæti í raun átt við í dag, annars vegar hvað snertir "hleranamálið" svokallaða og starfsemi íslenskrar leyniþjónustu, og hins vegar áhrif eigenda ýmissra fjölmiðla, þó einkum Fréttablaðsins, sem hefur um hríð leynt og ljóst gengið erinda aðaleigenda sinna í dómsmáli, sem þeir hafa staðið í. Greinarhöfundur heldur síðan áfram og talar um samsæri þagnarinnar, þegar forvígismenn fjölmiðla neita að fjalla um ákveðin mál -- láta sem þau séu ekki til, eða með öðrum hætti sniðganga þau, ef tekið er tillit til, að þau ættu, alvarleikans vegna, að fá töluverða umræðu.

Hinni gagnrýnu og rannsakandi blaðamennsku er meðvitandi einungis beint í tilteknar áttir. Sumum áhrifamiklum aðilum er algerlega hlíft við hinu gagnrýna ljósi. Það er því ekki nóg að benda á skorður hins opinbera, þótt bölvaðar séu, stjórnendur fjölmiðla verða einnig að hafa manndóm til að líta í eigin barm og ástunda hlífðarlausa sjálfsgagnrýni. Þeir eru ekki stikkfrí.

Höfundur tekur síðan fjölmörg dæmi um þetta sama frá Bandaríkjunum, þar sem stjórnvöld og auðkýfingar komist "stikkfrí" frá rannsóknarblaðamennsku (tekið skal fram, að þessi grein er skrifuð hálfum áratug eða meira frá Watergate!) og hinu gagnrýna ljósi. Þetta eigi sér líka stað á Íslandi. "Hefur máttur auglýsingafjármagnsins hindrað umfjöllun um málefni íslenskra stórfyrirtækja? Hvaða fyrirtæki hafa svo sterka markaðsaðstöðu, að þau geta treyst því að fjölmiðlarnir takmarka sjálfkrafa umfjöllun um málefni þeirra?" Fjölmiðlarnir "virða því í reynd mátt fjármagnsins og vilja stjórnvalda, þeir forðast fjölmarga viðkvæma málaflokka."

Nú, síðan gerist það, að um 25 árum síðan reyna stjórnvöld á Íslandi að setja fjölmiðlalög, þar sem reynt var að takmarka eignarhald fjársterkra einstaklinga á fjölmiðlum, einmitt með það í huga, m.a., að takmarka eða hindra "samsæri þagnarinnar." Þá hefði mátt ætla, að ofangreindur greinarhöfundur færi í fararbroddi þeirra, sem væru hlynntir því, að stórfyrirtæki og auðkýfingar gætu ekki ráðskast með fjölmiðla í eigin þágu, í eigin hagsmunaskyni. Nei, umræddur greinarhöfundur var þá orðinn forseti Íslands og neitaði að skrifa undir fjölmiðlalög þessi. Skyndilega var máttur stórfyrirtækjanna mikilvægari en hagsmunir lesendanna. Já margt gerist á 25 árum.

Sjá: Ólafur Ragnar Grímsson: "Hin sjálfvirku bönn - frelsisskerðing í fjölmiðlum", Þjóðviljinn 5. mars 1977. 

 

David Bronstein (1924-2006)

Fyrrverandi áskorandi um heimsmeistaratitilinn í skák, David I. Bronstein (félagi í Taflfélagi Reykjavíkur) lést í gær, 5. desember, í Minsk í Hvíta-Rússlandi, skv. fréttum.

Andlát Bronsteins (f. 1924 nærri Kiev) spurðist út í morgun á Chessclub.com, sem rekur internet skákklúbbinn ICC. Menn voru ekki vissir hverju skyldi trúa, uns þessar fréttir fengust staðfestar.

Með Bronstein er farinn einn frumlegasti og skemmtilegasti skákmaður sögunnar. Eftir hann liggja meðal annars tvær bækur í ísl. þýðingu, tveggja binda verkið Baráttan á borðinu. Hann kom nokkrum sinnum til Íslands og tefldi m.a. í Deildakeppni Skáksambands Íslands fyrir Taflfélag Reykjavíkur.

Blessuð sé minning hans 

 

 

Porto - Arsenal í kvöld

Leikurinn í kvöld gæti orðið spennandi. Okkur nægir jafntefli, en það er jafnan erfitt að spila upp á jafntefli, það vita skákmenn allra manna best.

Wenger segir, að Walcott litli fái fleiri tækifæri með aðalliðinu, nú þegar Henry er "meiddur", en er ekki tilbúinn að færa hann frá vængnum í framlínuna, þar sem hann spilar m.a. með England U-21 landsliðinu, en það sagðist hann myndu gera í framtíðinni, um það bil þegar hann keypti hann. Strákurinn sé annars ekki sami leikmaður og í janúar, þegar hann var keyptur. En höfum í huga, að Henry var vængmaður þegar Wenger keypti hann og gerði að framherja. En annars held ég að "meiðsli" Henrys sé ekki aðeins í höfðinu á honum, heldur inni í höfðinu á honum. Grunar að hann sé orðinn þunglyndur eða eitthvað svoleiðis. Það, að honum sé illt í hnakkanum eða hálsinum, getur varla þýtt mánuð utan liðsins. Það hlýtur eitthvað meira að vera að. En Wenger hefur engar áhyggjur, því Adebayor, van Persie, Walcott og aðrir ungir leikmenn muni sjá um að skora mörkin. Sjálfur telur Henry, að Cesc Fabregas muni skipta sköpun fyrir liðið, hann muni sjá um að vinna leikina.

Nú, auk Henrys eru langtímameiðslahrókarnir Lauren og Diaby enn meiddir, en Rosicky meiddist síðan nýlega og verður ekki með út árið. Síðan er Gallas víst enn meiddur og spurning með Senderos. Og Ljungberg er síðan alltaf meiddur, líka þegar hann er ómeiddur. Porto ku aðeins eiga við lítilsháttar meiðslavandræði og gætu komið bandbrjálaðir til leiks.

Líklegt lið, að mínu mati:

Lehmann

Eboue, Toure, Senderos/Djorou, Clichy

Hleb, Fabregas, Silva, Flamini, v.Persie

Adebayor

Vonbrigði

Ég sem hélt, þegar ég sá fyrirsögnina, að hér væri um að ræða Reðursafn Sigga Hjartar, fyrrv. sögu- og spænskukennara í MH....  nú, eða "hvala"safn. 

Forseti Íslands og Svíakonungur verndarar nýs fræðasafns

365 Media Group

Jæja, nú heldur farsinn um 365 áfram. Fjársterkir menn berjast þar greinilega um yfirráðin, ekki endilega af því að mikil gróðavon sé svosem fyrir hendi, nema hvað það er alltaf sterkt að eiga slíkan fjölmiðarisa, eins og sést hefur vel undanfarið og löngum áður, þegar eigendur fjölmiðla beita þeim fyrir vagn sinn. Þetta hefur Guðmundur Magnússon, sagnfræðingur og blaðamaður, m.a. fjallað um síðustu misseri, t.d. þar og hér, hvað snertir gamla Tímann, og hér hvað snertir Fréttablaðið.

En ég vil benda á eitt smáatriði, nefnilega það, að 365 mun varla verða sterkt útrásarfyrirtæki, amk ekki í Englandi og undir sama nafni. Ég hef nefnilega fengið reglulega tölvupósta frá 365 Media Group, sem rekur m.a. vefritið Teamtalk og hefur gert um nokkra hríð. Ég þekki þar ekki vel til, og veit ekki hverjir eiga hverja, en sendandi þessara fréttapósta skráir sig "365 Media Group", svo mikið veit ég. 365 á Íslandi getur e.t.v. leikið sér í Danmörku, en fyrirtækið gæti lent í vandræðum, reyni það að skrá þetta nafn sitt í Englandi og reka þar einhverja starfsemi. Kannski væri betra að kalla þetta bara Baugur-Fons Media Group

Straumur Burðarás selur allan sinn hlut í 365