Hvernig fyrstu "kynni" geta verið misvísandi

Það var hér fyrir nokkrum árum að ég var sannfærður um, að Sigurjón Þórðarson væri lélegasti þingmaðurinn, sem hefði stigið í pontu Alþingis í fjölda ára. Jafnvel þegar sumir þingmenn Samfó væru teknir með.

Maður fékk hálfgert menningarsjokk þegar Sigurjón steig í pontu og man ég ekki betur en að JC eða eitthvað slíkt félag hafi kosið hann lélegasta ræðumanninn á Alþingi.

En Sigurjón tók sig á. Hann tók miklum framförum í ræðumennsku og málflutningur hans varð smám saman traustari. Ég kýs ekki frjálslynda en í síðustu kosningum þótti mér leitt að Sigurjón skyldi detta út. Síðan tók við þrautaganga hjá kappanum, vesen með loforð og svikin loforð, en hann stóð sig vel í þessari orrahríð. Maður varð að viðurkenna að fyrstu "kynni" voru misvísandi. Ég skal játa, að mér skjátlaðist um Sigurjón.

Ég les blogg Sigurjóns að jafnaði , nema þegar hann skrifar um sjávarútvegsmál. Ég hef hvorki vit né áhuga á því máli. Og ég tel sanngjarnt að ég viðurkenni það, að hann heldur áfram að vaxa í áliti og hefur áunnið sér virðingu mína.

Ætli ginsengið frá Sigga bróður hafi kannski gert honum svona gott...?

-----

En á hinn bóginn hefur Björgvin Guðni Sigurðsson viðskiptaráðherra valdið mér miklum vonbrigðum. Ég taldi að hann væri einn sá skásti í þessum ruglingslega pakka Samfylkingarinnar -- hann er jú sagnfræðimenntaður að ég held amk.

En nú kemur hann mér fyrir sjónir sem tækifærissinnaður götustrákur sem hefur fengið að leika sér með fræga fólkinu. Ég meina, í samanburði við Björgvin Guðna kemur jafnvel Ágúst rektorssonur ágætlega út. Og þá er mikið sagt.

En merkilegt að Samfó skuli hafa svona mikið fylgi þrátt fyrir óframbærilega frambjóðendur og foringja, og tækifærissinnaða stefnu sem tekur mið af vinsældum mála en ekki hugsjónum.