Ömurlegasti dagur ársins

Jæja, þá er ömurlegasti dagur ársins runninn upp. Venjulega reyni ég að komast úr bænum um þetta leyti árs, fela mig í sumarbústað, þar sem hvorki er sími né internet.

Þessi dagur hefur verið mér til lítillar gleði. Frá 1978-1990 c.a. hvarf hann inn í páskavikuna og þarmeð Skákþing Íslands. En jafnvel þegar svo bar ekki við, reyndi maður að gleyma honum.

Síðustu 15 árin c.a. hefur mér tekist það bærilega.

En núna ætla ég að brjóta hefðina.

Já, því miður þarf ég, eins og allir aðrir, að eiga afmæli einu sinni á ári. En ég þoli ekki afmælisdaga. Sérstaklega minn eiginn.

Já, hér og nú er ég orðinn 38 ára, að nálgast fertugt.

En akkúrat núna, fyrir 38 árum, var ég víst látinn eða svo gott sem, í besta falli. Ég sat fastur og var tekinn með keisaraskurði, rétt til að fjarlægja líkið. Móðurinn skyldi bjarga. Það var aðeins lítill möguleiki á, að ég væri á lífi, þegar læknarnir fóru inn. Og ég man ekkert eftir því, hvort ég var lifandi eða ekki. En eftir að hafa verið um eða yfir 10 mánuði inni, ákvað ég að koma út, grænn eins og Hulk, og öskrandi og æpandi eins og Stefán Hilmarsson, og jafnvel í sömu tóntegund.

3. apríl 1969: dagurinn sem ég dó eða ekki dó, en fæddist.

Og Ísland hefur aldrei beðið þess bætur.