Írakar halda sprengidaginn hátíðlegan

Í Írak er sprengidagur haldinn hátíðlegur nánast alla daga ársins. Ég kann þó illa við það, hvernig þeir framkvæma hátíðahöldin. Íslenska leiðin, að sprengja menn með saltketsáti virkar einhvern veginn betur en sú íraska, þar sem menn og mýs eru sprengdir upp með det samme.

Í mínum huga er alveg ljóst, að uppreisnarmenn í Írak hefðu ekki haft ráð á, að reka þessa baráttu svona lengi, hefði utanaðkomandi hjálp, sér í lagi frá Sýrlandi, Íran og e.t.v. einhverjum fleirum ekki komið til. Þá er ég fyrst og fremst að tala um hernaðar- og/eða fjárstuðning. Uppreisnarmenn sjía eru vísast aðal móttakendur þessa stuðnings. Súnnítar fá vísast hjálp annars staðar frá, eða lifa á gömlum og földum vopnabirgðum Saddams Husseins og úrvalssveita hans. Ég las það einhvers staðar, að fljótlega eftir að Bandaríkjamenn, Íslendingar og fleiri viljugar þjóðir réðust inn í landið, hafi úrvalslið Saddams, það sem Bandamenn óttuðust mest en þurfti lítið að berjast við, horfið og með þeim þær miklu vopnabirgðir, sem menn töldu að Íraksher hefði þrátt fyrir allt ráðið yfir. Mig grunar, að Bandaríkjamenn séu nú að finna fyrir því vopnabúri.

Við Vesturlandamenn glottum gjarnan út um annað, þegar hinn skellegi PR maður Saddams kom í fjölmiðla og sagði, að Írak yrði grafreitur Bandaríkjamanna. Hann hafði rétt fyrir sér í því, en menn misskildu hann þá, en ekki lengur.

En Bush og Blair höfðu þó rétt fyrir sér í því, að til væru gereyðingarvopn í Írak. En þeir áttuðu sig ekki á því, að þau væru af holdi og blóði, gangandi eða keyrandi tímasprengjur.

 

Fjórtán látnir í árásum í Írak í dag