Strákurinn seigur

Jæja, ég var mjög ánægður með Hjörvar Stein í gær, þó hann hefði aðeins gert jafntefli gegn sterkum alþjóðameistara. Já, slíkar væntingar ber maður til stráksa, að maður er eiginlega hundfúll að hann vinni ekki mann, sem er eitthvað um þrjú hundruð stigum hærri!

Við notuðum tímann í gær í stúderingar á Meran-afbrigðinu, sem getur bæði komið upp úr Slavneskri vörn og Drottningarbragði. Við fórum yfir skákir mótherjans í þessu og fundum út hvaða leikjaröð myndi best henta gegn honum og fórum þar í smiðju indverska snillingsins Vishy Anands. Hjörvar með svart og réðst strax til atlögu og hóf að trufla liðsuppstillingu hvíts. Mótherji hans tefldi hratt, en ekki jafn örugglega. Hann valdi leið, sem má kalla "utan alfaraleiða",en Hjörvar lét bara vaða á kappann. Stráksi vélaði peð af meistaranum og tefldi alveg frábærlega vel. Sá maður þar handbragð skólastjóra Skákskólans, Helga Ólafssonar, sem m.a. hefur gert Hjörvar alveg grjótharðan í endataflinu (þ.e.ásamt vitaskuld meðfæddum skilningi Hjörra á skáklistinni). En svo fór þó að lokum að alþjóðlegi meistarinn náði að bjarga sér fyrir horn. Má hann kallast ljónheppninn, að hafa komist svo billega frá skákinni. En menn eru ekki alþjóðlegir meistarar fyrir ekki neitt og vísast hefur reynsla kappans vegið þyngst að lokum.

Og Hjörvar má, þrátt fyrir allt, bera höfuðið hátt. Það var alveg ótrúlegt að sjá hvernig hann yfirspilaði þennan alþjóðameistara, rétt eins og hann væri að tefla við einhvern viðvaning.

 

P.s. ég er officially hættur að skrifa frá mótinu, en get ekki á mér setið að hrósa stráknum aðeins.

Two grumpy old men and a baby

Æjá, misjafn sauður er í mörgu fé. Það á líka við um skákmenn. Þar eru líka margir úlfar í sauðargærum.

Það var hér fyrir nokkru, á umræðuhorni skákmanna, að starfsmaður í hvítu húsi við sundin blá las það, sem ég skrifaði hér um Hamas, og fékk þá flugu í höfuðið, að það, að vera andvígur ákveðinni stjórnmálahreyfingu, eða stjórnmálaskoðun eða terroristahugmyndafræði, væru kynþáttafordómar. Rasismi snertir ekki slíkt, heldur andúð á fólki af ákveðnu þjóðerni. Hann hóf því að kalla mig nýnasista opinberlega og bætti síðan um betur með frekari óhróðri. Að mínum dómi er svona lagað gróf árás á þá sem í raun og veru verða fyrir kynþáttafordómum, þar sem hér er verið að lítilsvirða þjáningar þeirra, með þvi að skilgreina rasisma líka sem andstöðu við ákveðna stjórnmála- eða trúarstefnu. Samkvæmt þessari skilgreiningu eru amk flestir Íslendingar rasistar og þar með nýnasistar, sem skilgreiningu þessa manns.

Síðan varð stofnunin við sundin blá 100 ára og ég óskaði honum til hamingju með tímamót þess fyrirtækis, þar sem hann starfar. Hann svaraði fyrir sig og ásakaði mig um að hafa fordóma í garð geðsjúkra! Ég skil ekki hvernig hann gat fengið það út. Ég sagði bara: "Til hamingju X. Kleppur er 100 ára." Þetta voru semsagt fordómar í garð geðsjúkra!

Og síðan réðist þessi maður á vin minn með svipuðum nafngiftum og svaraði hann fyrir sig af hörku, e.t.v. full mikilli hörku (eins og ég gerist stundum sekur um líka, þegar manni ofbýður dónaskapurinn) og var framkoma þessa Kleppsstarfsmanns ein sú andstyggilegasta, sem ég hef vitað til. Ég nenni ekki að fara út í það hér, en það er eitt að deila á netinu, en annað að láta það bitna á fjölskyldu viðkomandi, þám ungabörnum.

Nú, þessi maður, sem greinilega er haldinn einhverri paranoiu, hélt áfram að leggja manni orð og skoðanir í munn, mistúlka viljandi, að manni sýndist, allt sem sagt var og snúa því til fylgis við þær ranghugmyndir, sem viðkomandi er greinilega mjög illa haldinn af. Og þar er honum ekki alls varnað. Fyrir nokkrum árum stóð ég og horfði á skák hans, þegar hann stóð upp til að fara á klóið. Ég stóð áfram í sömu sporum, uns ég fékk þungt högg á bakið. Þá kýldi þessi maður mig fyrir það, að standa í vegi fyrir sér. Þetta er svona eitt dæmi um hvernig hugarástand maðurinn hefur. Og nýlega drap einn vinur minn fingri á öxl hans (þegar hann var að gera skákstjóra brjálaðan með nöldri og leiðindum) og varð hann þá brjálaður og klagaði hann fyrir að hafa veitt sér þungt högg á öxlina og bloggaði meira að segja um þessa erfiðu reynslu sína.

Og í þokkabót lítur hann jafnan á sig sem fórnarlamb í deilumálum, sem hann kemur sjálfur af stað og ræðst á menn úr launsátri. Svo var um þetta mál, sem hér var upphaflega til umræðu. Engu breytti þó hann hefði hrundið því af stað að ástæðulausu og farið hamförum í dónaskap og svívirðu. Ef maður svarar fyrir sig og segir: Þú ert ljóti auminginn að láta svona, andstyggilegur maður að láta deilur bitna á fjölskyldu manns (þám ungabörnum); þá er allt, sem viðkomandi maður gerði, gleymt, og þetta er allt mér eða einhverjum öðrum að kenna.

Og viðkomandi maður (sem reyndar er með skemmtilegri mönnum þegar hann er "heill heilsu") heldur áfram og áfram og getur ekki hætt, og á sér merkilegt skoðanabróður, sem líka sér rasista og fasista í hverju horni, og hendir í mann svivírðingum, helst af öllu þegar maður er á móti erlendis eða rétt fyrir mót. Hann reynir skipulega að koma af stað deilum, eins og hann viðurkenndi reyndar í einhverju bríerí sl. sumar, þegar hann hafði hamast á manni með dónaskap í heila viku, án aðfinnslna frá gungu þeirri, sem er umsjónarmaður skákhornsins, en ég ekki svarað neinu, sagðist hann ekki nenna að ráðast á mig lengur það væri ekkert gaman af ég þegði.

Þessi góðvinir, sem hafa verið perluvinir frá því á amk unglingaaldri og stundum verið full "nánir", amk að mati hvors annars, fóru nú báðir í launsátursdeildina út af skrifum mínum hér um mótið í Lúx. Þeir sneru út úr orðum og töldu þau þýða allt annað en þau gerðu. Fyrstur kom Kleppsstarfsmaðurinn og aftur varð hann fórnarlambið, þegar ég svaraði fyrir mig og sagði honum að hætta þessu bulli og halda kjafti. Síðan kom hinn, hempurúinn klerkur, sem virðist þrífast á því að eiga í deilum og fór fram með slíkum dónaskap, að sá fyrri, þessi sem vinnur á LSH, taldi hann hafa farið yfir strikið eins og venjulega, en taldi sig þó hafa orðið fyrir árásum frá mér! En það var hann sjálfur sem hóf þessi mál og ætti frekar að líta í eigin barm.

Klerkurinn hefur gert það að iðju sinni að ráðast á fólk í skákhreyfingunni með skítkasti og óhróðri, t.d. forseta og framkvæmdastjóra Skáksambandsins, ólympíuliðið, skólastjóra Skákskólans, ritstjóra www.skak.is, og ekki síst skákmenn sem eru að tefla í móti og hann veit að taka illa slíkum árásum. Hann hefur jafnvel gengið svo langt að ráðast á unglinga við taflborðið, vopnaður skákforritum sem hann notar til að þurfa ekki að afhjúpa hversu hann er sjálfur lélegur skákmaður (Hinn er reyndar góður skákmaður, sem hefur liðið fyrir líkamlega vanheilsu og því ekki náð þeim árangri sem hann ætti að gera miðað við skákgetu). Og síðan tekur hann því illa upp, svari menn árásum hans á unglinga þessa.

Og síðan til að kóróna allt er umsjónarmaður umræðuhorns skákmanna gunga, sem þorir ekki að taka á þessu mönnum, nema með silkihönskum einstaka sinnum. Flestir amk vita, að þegar átök verða á þessu annars ágæta horni, eiga þau sér jafnan upptök í árásum þessara manna á aðra.

Og nú get ég ekki lengur setið undir þessu og mun því ekki skrifa meira frá skákmótinu hér. Ég geri ofangreindan umsjónarmann, sem gengur m.a. undir nafninu Boris Panda, ábyrgan fyrir þessari stöðu, enda er það undir verndarhendi hans, að menn þessir fá að vaða uppi með þessum hætti. Time to grow up Mr. Panda! Ég skal viðurkenna, að ég hef stundum svarað fyrir mig af fullri hörku, en ég legg það ekki í vana minn, eins og þessir herramenn, að ráðast á aðra að ástæðulausu og að fyrra bragði.

Ég er semsagt búnað fyrirgefa þeim í síðasta skipti, amk i bili! Mælirinn er fullur. Mér þykir leiðinlegt að þurfa að bera þetta á borð hér, fyrir alþjóð, en ég vil ekki láta þessa menn komast upp með þetta einu sinni, einu sinni enn. Menn verða að læra af Munchen 1938 - ófriðarseggi er ekki hægt að friða, nema etv um stuttan tíma. Þeir byrja alltaf aftur, þegar þeir sjá lágan garð og veikan blett.