Þarf að endurskoða opnunartíma vínveitingahúsa

...og banna, að menn leggi vörutrillum fyrir utan barina.

Rotaðist þegar hún hljóp á vörutrillu

Endurvinnum jólasorpið.

Jæja, mér datt í hug að veita þeim, sem munu taka til eftir jólin nokkur heimilisleg ráð. Hér kemur fyrsta ráðið og snýr það að þeim, sem vakna upp að kvöldi 26. desember, eftir 8 beinar útsendingar frá enska boltanu og heimsóknir "félaganna", sem ekki eru áskrifendur að Skjásporti. Og síðan er stóllinn, sem brotnaði þegar einhver "strákana" missti stjórn á skapi sínu þegar Sheffield United vann Manchester United. Mér datt í hug, hvort ekki væri hægt að búa til svona:

Kadima-klúðrið

Fyrir nokkrum misserum fagnaði ég stofnun Kadima-flokks Ariels Sharons. Vonaðist ég þannig til, að blóðsúthellingum og ofbeldi myndi linna í Landinu helga, eða a.m.k. minnka verulega frá því sem var. Vonaðist ég til, að nú myndu Ísraelar og Palestínumenn setjast að samningaborði og komast að samkomulagi, t.d. með því að byggja friðarhugmyndir á Wye-systeminu, því sem Arafat hafnaði, flestum til furðu. "Palestínumenn hafa aldrei misst af tækifæri til að missa af tækifæri", sagði Abba Eban forðum. Það reyndist þá rétt.

Kadima-stjórnin, fyrst undir forystu Sharons, síðar Olmerts, hóf að senda friðardúfur á loft. Umstand hersins á Vesturbakkanum minnkaði, herinn var síðan dreginn frá Gasa og landsetarnir með. En þetta varð bara til að auka ofbeldið og hef ég það úr nokkrum nýlegum, og aðeins eldri skýrslum, að hefði Múrinn frægi ekki komið til, hefði allt verið farið í bál og brand fyrir löngu. Mun jafnvel einn foringi hernaðararms Islamic Jihad hafa sagt, að ísraelski múrinn hefði gert sínum mönnum erfitt fyrir með að senda sjálfsmorðsliða til Ísraels, enda hefur slíkum árásum fækkað verulega, eftir að múrinn komst í gagnið. Og vegna hans hefur ísraelsku leyniþjónustunni gengið betur en áður að hafa hendur í hári þeirra, sem reynt hafa að laumast yfir landamærin með sprengjubelti. Áður en múrinn var reistur létust að meðaltali Ísraelar og 688 særðust í sprengjuárásum Palestínumanna í Ísrael. En þegar fyrsti hluti múrsins hafði verið reistur, létust að meðaltali 28 á ári og 83 særðust. 97% samdráttur. Tvær síðustu "árangursríku" sjálfsmorðsárásir Palestínumanna í Jerúsalem hafa fellt 18 manns, en sprengjumennirnir náðu þá að laumast inn í borgina frá Betlehem-svæðinu, þar sem múrinn var ekki kominn í gagnið.

Ég var nú aldrei sérstaklega hrifinn af þessum múr, en viðurkenndi, að hans væri þörf. Hér á landi og víðar hafa margir gagnrýnt múrinn, sumir harkalega, sér í lagi vinstrisinnaðir þingmenn og taglhnýtingar þeirra. Enginn þeirra hefur, mér vitandi, fagnað því, að sjálfsmorðsárásum hefur fækkað af þessum völdum. Enginn þeirra hefur, mér vitandi, viðurkennt, að Ísraelsríki hafi rétt til að verja sig árásum utankomandi óvina með því að verja de facto mæri sín.

En þrátt fyrir allt þetta hefur Kadima-flokkur Olmerts hríðfallið í skoðanakönnunum, og með þeim stærsti samstarfsflokkurinn, Verkamannaflokkurinn sem reyndar er undir forystu manns, sem er bæði óvinsæll og ómögulegur; og forystusveitin slök (að Shimoni Peres undanskildum). Þarf vísast að fara alla leið til Frjálslynda flokksins á Íslandi til að finna þingflokk, sem er jafn ómögulegur og þingflokkur Verkamannaflokksins um þessar mundir. En Kadima var og er, ólíkt Verkamannaflokknum og Likud, eins manns flokkur með eitt meginatriði á stefnuskránni. Slíkt er ekki vænlegt að skila árangri, hvorki í Ísrael né annars staðar, og fylgir Kadima-flokkurinn þar ýmsum "þriðju leiðar" flokkum eins og Dash, Miðflokknum, Yisrael Acheret, Shinui, og Ha'olam Hazeh – flokkum sem spruttu upp með dögginni, en hurfu sporlaust þegar sólin reis.

Málið er, að Kadima hefur ekki ljósa framtíðarsýn, svona eins og Samfylkingin. En í stað þess að móta skammtímastefnu með hjálp skoðanakanna, hefur Kadima-stjórnin að miklu leyti heimilað einstaka ráðherrum, sem oft koma úr sitt hverri áttinni, að reka eigið ráðuneytið og móta stefnu þess eftir eigin höfði. Því fá t.d. hófsamir ráðherrar að hrinda stefnu sinni í framkvæmd, og að sama skapi þeir róttæku. Olmert hefur nær eingöngu skipt sér af utanríkis- og varnarmálum, en hvað það síðara snertir hefur leiðtogi Verkamannaflokksins, Peretz, haft hönd á bagga.

Það er ekki að furða þó Kadima sé að hrynja; flokkurinn hefur enga heildarstefnu, enga framtíðarsýn hvað snertir efnahagsmál, velferðarmál, menntamál og þess háttar. Lífið snýst ekki bara um baráttuna við hryðjuverk og hryðjuverkamenn. Atvinnuleysi er nú gríðarlegt í landinu og víða pottur brotinn í velferðarmálum. Það verða vísast slík atriði, en ekki staða mála í friðarferlinu, er munu ráða því, hvaða flokk ísraelskir kjósendur munu kjósa í næstu kosningum, sem vísast verða haldnar fyrr en síðar.

 

Hægri öfl í Ísrael njóta aukins fylgis skv. nýrri skoðanakönnun

Gleði- og friðarjól í Betlehem?

All is quiet in Bethlehem. On Manger Square, the Church of the Nativity stands in the pale gloom of dusk, its doors open to passing pilgrims. But inside, the nave is empty of visitors and the collection boxes depleted of coins... The town's Christian population has dwindled from more than 85 per cent in 1948 to 12 percent of its 60,000 inhabitants in 2006. There are reports of religious persecution, in the form of murders, beatings and land grabs. The sense of a creeping Islamic fundamentalism is all around in Bethlehem

 segir Elizabeth Day í Daily Mail.  Hún heldur áfram:

George Rabie, a 22-year-old taxi driver from the Bethlehem suburb of Beit Jala, is proud of his Christianity, even though it puts him in daily danger. Two months ago, he was beaten up by a gang of Muslims who were visiting Bethlehem from nearby Hebron and who had spotted the crucifix hanging on his windscreen. "Every day, I experience discrimination," he says." "It is a type of racism. We are a minority so we are an easier target. Many extremists from the villages are coming into Bethlehem." Jeriez Moussa Amaro, a 27-year-old aluminium craftsman from Beit Jala is another with first-hand experience of the appalling violence that Christians face. Five years ago, his two sisters, Rada, 24, and Dunya, 18, were shot dead by Muslim gunmen in their own home. Their crime was to be young, attractive Christian women who wore Western clothes and no veil.

Þetta er ástandið í Betlehem, og reyndar víðar á yfirráðasvæði Palestínumanna. Merkileg er þessi grein á Jerusalem Center for Public Affairs og sýnir hún vandamálið í hnotskurn. Þar segir m.a.:

The Christian population of the areas under the control of the Palestinian Authority (PA) has sharply declined in recent decades, as tens of thousands have abandoned their holy sites and ancestral properties to live abroad. Those who remain comprise a beleaguered and dwindling minority. In sharp contrast, Israel's Christian community has prospered and grown by at least 270 percent since the founding of the state.

Einnig má nefna í þessu samhengi t.d. greinar eftir Brian Murphy, Tim Butcher, frétt frá Associated Press í Jerusalem Post, David Raab, Julie Stahl og fleiri. Palestínska heimastjórnin hefur á undanförnum árum mismunað kristnum mönnum gríðarlega; nánast reynt að hrekja þá burtu fyrir opnum tjöldum. Þetta hef ég "first hand" frá kristnum mönnum, sem ég ræddi við í Betlehem og nærliggjandi þorpum þegar ég var þarna staddur um jólaleytið fyrir nokkrum árum, já og elskulegum kristnum manni frá Nasaret. Hann hafði svipaða sögu að segja. 

En Betlehem virðist vera að lifna við að nýju, nú þegar Ferðamálaráðuneyti Ísraels, í samvinnu við einkaaðila, hefur skipulagt pílagrímaferðir til borgarinnar. En kannski kemur þetta of seint, því kristnir menn í borginni hafa smám saman horfið á braut hin síðustu ár, ekki síst vegna tilrauna bæði PLO og Hamas við að hrekja kristna menn frá borginni. Það fékk ég staðfest frá kristnum mönnum, sem þar búa enn og neita að fara. Þrýstingurinn er óbærilegur, sagði einn viðmælandi minn, en hann neitaði að fara, enda hefðu forfeður hans búið þarna frá árdögum kristninnar, eða lengur. Þessi maður, og a.m.k. flestir aðrir kristnir menn í Betlehem og nágrenni segja, að þeir óski þess frekar, að borgin helga sé undir stjórn Ísraela en þeirra eigin þjóðbræðra. Gyðingarnir reyni þó amk ekki að hrekja þá í burtu, og kaupa upp eignir þeirra ódýrt, í skjóli ógnana.