Sumarafleysingar og samkeppni

Jæja, þá gæti Hermann fengið nýja samkeppni, nú frá leikmanni sem er mjög ólíkur íslenska landsliðsmanninum í leikháttum og líkamsburðum.

En aldeilis lætin við að skrifa þessa frétt, því blaðamaður Mbl. hætti greinilega í miðri frétt og fór í sumarfrí, og grunnskólanemi í sumarafleysingum tók við og kláraði greinina.

Babayaro til reynslu hjá Portsmouth

Fyrsti "svarti" þingmaður landsins klúðrar málum

Jæja, fyrsti svarti þingmaður landsins, Jón Magnússon, sat nefndarfund og glósur hans fóru síðan á netið á heimasíðu Fljúgjandi furðuhluta, FF.

En nú spyr ég: ætlar Jón ekki að standa með kynbróður sínum? Ég sem hélt að svertingjar væru "brothers"?

Hleb til Barcelona

Jæja, sagan endalausa að taka enda!

Hleb er góður leikmaður en ok, ef hann hefur svona hugarfar og vill fara, er það auðvitað öllum fyrir bestu. Ég fatta samt ekki af hverju hann vill fara, en jæja.

En nú þarf að byggja upp nýtt lið, einu sinni enn.

Hleb á leið í læknisskoðun hjá Barcelona

Grillaðar pylsur

Ætli þetta sé ekki bara vitlaus þýðing hjá Mogganum. Tollararnir meini, að þeir "grilli" pylsurnar ofaní starfsmenn og fíkniefnahundana?

Brenna pylsur sem má selja

Við hverju má búast af Rússunum?

Þegar séra Torfi er búnað vera þarna fyrir austan að kenna samskiptatækni og rökfimi? Já, og Svampurinn til aðstoðar!

Neinei, bara djók. Ef þeir væru að miðla stjórnvöldum í Rússlandi af "visku" sinni væri þriðja heimsstyrjöldin skollin á fyrir löngu.

Saka Rússa um þrætugirni

Bensínið lækkar

En mætti vera meira. Þetta er þó allt í áttina. En vonandi heldur bensínið áfram að lækka.

En af hverju er bensínið dýrara á N1?

Eldsneytisverð lækkaði

Er fiskur megrunarfæði?

Af hverju eru þá hvalirnir svona feitir, þrátt fyrir alla þessa miklu hreyfingu?

Fiskurinn frábært megrunarfæði

Hestamenn í þyrlum?

Hrossavinur vanur því
að vera aðal gæinn.
Þarf að nota þyrlu í
að þjóta strax í bæinn.

Þyrlur sóttu tugi manna á Suðurland

Að forða frá glötun og gleymsku

Jæja, hinn nafnlausi "admin" á Skákhorninu hefur enn einu sinni sýnt vald sitt og gengið fram með furðulegum hætti. Hann gat reyndar ekki annað, því þegar Sæ... svampur er blautur af fýlu fer admin af stað og gerir vilja meistara síns.

Það sýður reiðin í mörgum skákmönnum...aðrir eru bara gáttaðir.

En ég ætla að ná mér aðeins niðri á þessum nafn- og andlitslausa náunga, sem hagar sér eins og "eðjót" eða er svoleiðis, að því að Frændinn tjáði skákheimi.

Þegar mér sárnar eða verð alveg bit á framkomu manna á ég til að yrkja níðvísur. Margar góðar hafa komið fram í gegnum tíðina; þessi er reyndar lélegur leirburður, en ég hvorki nenni né má vera að því að vanda þetta neitt. En hún kemur hér semsagt (áður en ég gleymi henni eða týni):

Nú admininn okkar er kominn á kreik /
keikur er valdmannskassinn./
Síðast hann sást í mjög eldheitum sleik /
en Sæ... lagði til rassinn./

Afsakið....en mér er nóg boðið. Best að stíma nú út áður en ég verð reiður.

Afleikurinn mikli

 

Sagnfræðingar og aðrir hafa löngum skellt skuldinni af síðari heims­styr­jöld­­­inni á herðar Þýskalandi. Að ákveðnu leyti er það rétt. Þjóð­verj­­ar hófu heimsstyrjöldina óformlega með því að hunsa ákvæði Versala­samningsins, innlimun Súd­eta­héraða Tékk­ó­­slóvakíu og Austur­ríkis. Bein átök við Vestur­veldin hófust svo þeg­ar Ad­olf Hitler skipaði herjum sínum að gera innrás í Pólland, 1. sept­­­­ember 1939. En þjóðir Evrópu hefðu aldrei þurft að hleypa nasistum svo langt, aukinheldur voru það Bretar og Frakkar sem lýstu yfir stríði á hendur Þjóðverjum, ekki öfugt. En nóg um það.

  Bretar höfðu talið að hafa mætti hemil á Hitler með því að gefa honum eftir forn-þýsk svæði í Mið-Evrópu. Margir breskir stjórn­mála­­menn höfðu aukinheldur samúð með og studdu jafnvel sameiningu Þjóð­­verja í eitt ríki. Þannig gæti myndast öflugt mótvægi við Sov­ét­ríkin, ríki sem hrund­­­­­­ið gæti hugsanlegri atlögu kommúnistaríkisins í austri gegn lýð­ræð­­­is­­­ríkjum Evr­ópu. En utanríkisstefna Bretlands, leik­ur­inn mikli, var eins lítt skynsamleg þá og hún hafði alltaf verið. Eins og leikurinn mikli hafði getið af sér styrjaldir í tæp 200 ár leiddi þessi stefna Breta til styrj­aldar að þessu sinni.

  Þegar í upphafi árs 1933 gerði breska sendiráðið í Þýskalandi stjórn­völdum í London nákvæma grein fyrir eðli ríkisstjórnar Adolfs Hitl­ers: Gyðingaofsóknir, morð á og fangelsanir pólítískra andstæðinga, gífurleg vopnaframleiðsla og hernað­ar­uppbygging til árásarstríðs. Bresk stjórn­völd vissu því nákvæmlega hver stefna Hitlers var. Joach­im von Ribb­en­­­trop, sendiherra Þýskalands í London og síðar utanríkisráðherra, hafði lagt fram samningsdrög sem hljóðuðu upp á að Þýskaland myndi ekki ásæl­­­ast lönd eða áhrif Breta­veldis í stað þess að Bretar gæfu Þjóð­verjum frjáls­ar hendur í austri.



Bretar vissu þegar árið 1933 að Hitler ætlaði í stríð við Sovétríkin. Þeir töldu víst, að mörgu mætti fórna til að hjálpa hon­­um í því að kveða niður komm­únismann. Því tóku Bretar með silki­hönsk­­um á nasistum Hitl­ers, ólíkt þeim gaddasvipum sem þeir höfðu stöð­­ugt lamið með lýð­ræðis­kjörin og friðsöm yfirvöld Weimar-Þýska­­­lands. Ráðherrar sem höfðu barið í gegn niðurlægingu Þýskalands 1932 tóku nú að frið­mæl­ast við einræðisherrann í Berlín. Jafnvel þegar Frakk­ar reyndu að hafa hemil á Þjóðverjum, mættu þeir skilningsleysi af hálfu ráða­manna í London.

Árið 1935 höfðu Frakkar og Ítalir myndað óformlegt harð­línu­bandalag gegn Nasista-Þýskalandi. Á ráðstefnu Frakklands, Ítalíu og Bret­lands í Stresa tókst Bretum að kæfa niður harðlínuandstöðu ríkj­anna tveggja. Og til að bæta við smá olíu á eldinn, beindi breski utan­ríkisráðherrann og síðar fjármálaráðherrann John Simon augum Múss­ól­ínis frá Þýska­landi og gaf honum þegjandi samkomulag sitt við innrás Ítala í Abyss­in­ínu (Eþíóp­íu). Simon leit á þetta fornfræga sjálf­stæða ríki í Afríku eins og krabba­mein í líkama heimsins og á keis­ara þess sem Djöfulinn sjálf­an, einkum vegna þrælahalds sem enn við­gekkst í landinu. Mússólíni væri því vel­kom­­ið að strunsa þangað inn og leggja landið undir sig. Ítalía, sem fylgt hafði vinsamlegri utan­ríkis­stefnu gagnvart Bretaveldi frá valda­töku Múss­ólínis 1922, fékk nú að njóta ávaxtanna.

En skömmu eftir að Mússólíni réðist inn í Abessinínu sneru Bretar við blað­­inu og samþykktu refsiaðgerðir gegn Ítalíu. Því til stað­fest­ingar var Anth­­ony Eden, gamalgróinn Þjóðverjavinur og hatrammur andstæð­ing­ur Ítala, gerð­ur að utanríkisráðherra. Með efnahags­þving­ununum á hend­ur Ítalíu var Mússólíni allt að því rekinn á fjör­ur Hitlers og Þýska­lands nasista. Enn einn fáránleiki breskr­ar utan­ríkis­stefnu var orð­inn að veruleika og ekki sá síðasti.

Árið 1937 tók Neville Chamberlain við húslyklunum að Downing­stræti 10 í London og þarmeð löglegri setu í stóli forsætisráðherra Breta­veldis.  Hann hræddist fasistaógnina í Evrópu og leit á spænsku borg­ara­­styrjöld­­ina sem vísi þess sem koma myndi ef ekki yrði gripið í taumana. En Chamberlain réði lítið við Eden utanríkisráðherra sem skeitti því litlu þótt Hitler ógnaði Austur-Evrópu og Austurríki. Eden, væglega vitiborinn maður sem stjórnaðist meira af tilfinningum en rökhyggju, var jafnvel hlynnt­­­­ur inn­limun Austurríkis í Þýskalands, en afdrif Austurríkis voru helsta deilu­­efni Hitlers og Mússólínis. Hann hafði viðbjóð á Mússólíni og Ítal­íu en aðdáun á Þýskalandi og lét hann þær persónulegu tilfinn­ing­ar hlaupa með sig og hálfa heims­byggðina í gönur.

Neville Chamberlain, friðsamur og veikgeðja stjórnmálamaður, var of seinn að átta sig og þegar hann tók loksins af skarið og vék Anthony Ed­en úr embætti, einkum vegna þess að Eden neitaði að samþykkja banda­­lag við Mússólíni til að hindra innlimun Austur­rík­is, var það orðið of seint. Hersveitir Hitlers voru komnar að landa­mærum Austurríkis og skömmu síðar var innlimun þess í Þýskaland staðreynd. Að því búnu vakn­aði Chamberlain upp við þann vonda draum að nú gæti Tékkó­slóv­ak­ía ekki lengur varist þýskri árás, nú þegar hernaðaraðstaða í Austur­ríki væri á valdi Þjóðverja. Því reyndi hann að friðmælast við Hitler með því að gefa eftir tékknesku Súd­eta­­hér­uð­in, en þau voru einkum byggð Þjóð­verjum.


Frakkar og Sovét­menn voru hins vegar tilbúnir að berjast við Hitler til að bjarga Tékkó­slóv­akíu. En eins og Eden hafði hatað Ítalíu, hataði Chamb­­­­e­rlain kommún­ista­ríkið í austri. Hversu mikil sem ógnin væri frá Hitlers-Þýska­landi teldist hún skömminni skárri en rauða pest­in í austri. Hann neitaði algjörlega að berjast við hlið Sovétríkjanna til að bjarga Tékk­ó­sló­vak­íu og sendi leynileg skilaboð til Hitlers og Mússól­­ínis. Þau leiddu til friðar­ráð­stefn­unnar í München í september 1938, þar sem Chamb­­erlain samþykkti skilmála Hitlers í andstöðu við samþykktir eigin ríkis­stjórnar.

En vonir Chamberlains um að Hitler myndi láta staðar numið við inn­limun Austurríkis og Súdetahéraðanna urðu að engu í mars 1939 þegar þýskar hersveitir þrömmuðu inn í Prag. Bretar höfðu gefið Þjóð­verj­um eftir hinn forna Bæheim og Mæri og nú var röðin komin að Pól­landi sem hafði stærra „þýskt" land innan mæra sinna en nokk­uð annað ríki. Þegar Hitler krafðist þess að pólska hliðið og frí­ríkið Danzig, sem aðskildu meginland Þýskaland frá Austur-Prúss­landi, yrði sameinað Þýskalandi lýstu Bretar yfir vernd Póllands.


Chamberlain vissi þó að varnir Póllands yrðu aðeins tryggðar með samvinnu Sovétmanna, braut odd af oflæti sínu og hóf leynilegar samninga­viðræður með Frökk­um og Sovétmönn­um um bandalag gegn Hitler og stöðvun útþenslu Þýska­lands í austur. En Chamber­lain lék tveimur skjöldum. Hann leit enn á Hitler sem skjöld Evrópu gegn kommúnista­hættunni og sumarið 1939, meðan hann stóð enn í samningum við Stalín, kom hann á biðils­bux­un­um til Hitlers og Mússólínis. Stalín, sem vildi helst af öllu koma á banda­­lagi með Bret­um, komst að svikum Chamberlains og sendi þá erin­­dreka sína til Berlínar.


Skömmu síðar sömdu Joachim von Ribben­trop, utanríkis­ráð­herra Þýska­lands, og Vlad­islav Molotov, sovéski starfs­bróð­ir hans, um skipt­ingu Póllands og hluta Evrópu milli Þýskalands og Sov­ét­ríkj­anna. Leikurinn mikli, hin kjána­lega utanríkisstefna sem Bret­­­­ar höfðu fylgt um langt skeið, hafði breyst í afleikinn mikla. Vit­leys­is­­gangur breskra ráða­manna var engu síður en árásarstefna Hitlers orsök síðari heimsstyrjald­ar­­innar. Vitfirring Hitl­ers og kumpána hans hefði aldrei þurft að ná lengra en til Berlínar hefðu Bretar ekki látið persónulegar skoðanir ráðamanna og fornar hefðir í utanríkismalum blinda sér sýn. Afleikurinn mikli opnaði fyrir honum hálfa Evrópu. Aldrei hafa jafn margir átt jafn fáum svo mikið að bölva.

Síðari heimsstyrjöldin var hafin.